|
| |
| |
[pagina *****4r]
[p. *****4r] | |
Op Abraham; den Aartsvader.
door Arnold
Hoogvliet.
DAer ge een-en andermaal, door zuivren lust
bevangen,
Om myn bespraekte schildery
Als lyst-en loofwerk hebt, ô Hoogvliet,
opgehangen;
En uwe vrientschap my, met een ontfronst gelaet,
Met ongeveinsde en gulle blyken
Van blanke trou, te moet koomt stryken,
Met ene ontblote borst en spierwit feestgewaet;
Zoude ik die heusheit met geen dankbaerheit betalen?
'k Heb 't offer myns geklanks al rê;
En breng wat frissche noten mê,
Om op de vruchten van myn' geest uw oor te onthalen,
Nu gy in 't koel prieel der bybelbloemen weit:
Nu gy helt Abram wilt versieren
Met uwe groene dichtlaurieren,
En in het renperk van zyn leven u vermeit.
| |
[pagina *****4v]
[p. *****4v] | |
Ik voel een edle drift door al myne adren zweven,
Gekroont in 't zalig Kanaän,
Een krans van myn vernuft op dit papier te weven;
Maer wat mag ik bestaen om 's Hemels Bontgenoot
Aen 't glinstrent starredak te heffen;
Den Vrient der Godtheit net te treffen,
Die enkel op Godts stem van zyne vrienden vloot;
Zyn huis en vaderlant gewillig wou verlaten,
En Godt naervolgen; smaet en hoon,
Ter liefde van Godts lieven zoon,
Wou dragen; 't oude vleesch dorst kruisigen en haten;
Zyn ziel geheiligt had aen d'onbevlekte deugt;
Het offervuur op Godts altaren
Uit enklen godtsdienst wou bewaren;
En in 't gebot van Godt zyn wellust vont en vreugt?
Wat zing ik van dien Helt, bezielt met vergenoegen,
Die d' eendracht tempels heeft gebout
In zyne borst, waerin hy 't gout
Van vredelieventheit tot luister toe wou voegen;
Die 't harnas aengespte om den overwonnen Loth
Uit 's vyants klaeuwen weêr te halen,
Met eeuwige eer quam zegepralen;
Den boom der glory van de vorsten heeft geknot;
Die van Melchizedek, den vorst van vrede en leven,
En eeuwige gerechtigheit,
Godts gunst en heil is toegezeit,
Die hy alleen aen hem in volle kracht kon geven;
| |
[pagina ******1r]
[p. ******1r] | |
Die van dien Priester is versterkt met wyn en broot,
En aen dien Priester, zonder dralen,
De tiende wou des beuits betalen,
Dewyl hy door zyn hant de zege alleen genoot.
Wat zal ik melden van den Vader aller vromen
Wiens vast gelove in Kristus rust;
Die zich in Izak bly verlust,
Uit welken stam de spruit van Izaï zou komen.
Die Izak zelf, ô vreemt en zeltzaem wonderwerk!
Zyn levensstaf, den zoon der liefde,
Die 's gryzen Vaders boezem griefde,
De hoop der werelt, d' eer en luister van de kerk,
Op Godts aenbiddelyk bevel gezwint wou slachten;
Tot asch verbranden; en, vol moet,
Zyn wederstrevig vleesch en bloet
Konde overwinnen met godtvruchtige gedachten,
Die met gehoorzaemheit en rein geloof doorzult
Alleen op Godts belofte zagen.
Hoe 't ging, hy had dien dag zien dagen
Die al de werelt zoude ontheffen van haer schult.
Neen, 'k zal van Abraham, met hemelzegeningen
Bedaeut, met hemellicht omstraelt,
Die als een licht der kerke praelt,
Een krans van lof verdient, in myn gezang niet zingen.
Gy staekt, ô Arnold, in die ruime zee van
lant.
Gy kroonde met uw heldetonen
Het eersieraet van 's Hemels zonen,
En hebt hem een kolom van lettereer geplant.
| |
[pagina ******1v]
[p. ******1v] | |
Wie zag de vlugge Maes oit vlugger en gereder
Opryzen van haer waterkruik,
Uitkemmen hare groene pruik
Dan nu, ô Hoogvliet, om uw' miltbegaafden
veder
Te kussen, en den galm te drinken met haar oor
Van uw beschaefde bybelzangen;
Om uw tafrelen op te hangen,
Vol sprekent beeltwerk, in haer zilver waterkoor;
Om dus aen ieder, die heur stromen koomt bevaren,
Te zeggen: dit bekoorlyk beelt
Van Abram, dat elx ogen streelt,
Heeft Hoogvliet dus gebootst door 't klinken
van zyn snaren.
ô Vlaerding! kleen begrip van een veel groter
stat,
Allang verdronken of verstoven,
Met uw doorluchte Gravenhoven,
Steek nu uw gryze kruin ten hemel uit het nat
Der blanke Maze, en styg veel hoger dan uw buren,
Nu uw begaefde stêgenoot,
Door zyn vernuft uw' naem vergroot,
En u door zyn gezang omringt met vaste muren
Van heiligheit en deugt, die steden doen bestaen.
Op! op! verhef dees heldenzangen!
Hoe laat gy 't hooft zo nederhangen,
De Godtheit neemt geen glimp van diepe zuchten aen,
Geen laffe fymeltael noch ingetrokken wezen;
Geen ogen nat van tranendouw,
Vaek spiegels van geveinst berou.
Op! laet men toch de vreugt eens uit uw aenschyn lezen,
| |
[pagina ******2r]
[p. ******2r] | |
't Is bruiloft: Kristus is al met zyn bruit getrout.
Laet uw verniste droefheit varen.
Kom, stryk ten dans op deze snaren
En volg 't Godtvruchtig spoor dat uw Aertsvader hout.
Wie weet of deze helt met 's hemels burgerye,
Die blyde aenleggen in zyn' schoot,
Mag horen, zich niet in dit dichtmuzyk verblye!
Doch schoon die Hemelvrient niets van dees tonen weet,
Geen denkbeelt vormt van d' ydele aerde,
De kerk hout dit gedicht in waerde
En haren Dichter, die in 't perk der dichtkunst zweet,
En zingende in 't gesticht van Sion wil verkeren.
Dat heet, bestraelt met hemelvuur,
De hant te slaen aen Salems muur;
Het onbeschaefde volk te leiden en te leren;
Het wout te temmen, en den hollen Oceaen;
De zilvre maen met kunstig rymen
Aen 't starredak te doen bezwymen;
En door de kerk der deugt in d'eerkapel te gaen.
|
|
Auteursrechtvrij