Abraham, de aartsvader

in XII boeken

[p. ****3v]

Op Abraham, den Aartsvader.
door Arnold Hoogvliet.

DE groote Aartsvader Abraham,

Zich zelf verliezende in Godts gangen,

In 't heiligdom by 't heilig Lam,

Herleeft in duitsche heldenzangen

Tot vreugt van zyn ontelbaar kroost,

't Welk roemt op den beroemden Vader.

Verheven Dichtwerk, bron van troost,

Gevloeit uit de onuitputbare ader

Der beste Bybelpoëzy,

Hoe streelt ge Siöns Burgery!

ô Out, ô Vorstlyk Priesterdom,

Dat naar uw stammen plag te wonen,

Daar 't melk en honig vloeide allom,

Om u met heil en gunst te kroonen:

[p. ****4r]

 

En gy, ô geestlyk Israël,

 

In 't vleesch niet, maar in 't hart besneden,

 

Na dat de Man, Godts Metgezel,

 

In 't vleesch had, naar Godts raat, geleden:

 

ô Abrams zaat, zoo teêr bemint,

 

Vermaak u in dees woordenprint!

 

 

 

Daar Hoogvliet op zyn dichttafreel

 

Doet vader Terahs zoon verschynen,

 

Daar Godt hem roept, en wordt zyn deel,

 

En doet zyn afgodtsdienst verdwynen,

 

Naar Godts voorzienigheit en raat;

 

't Geloove kan hem overreden

 

Dat hy zyn Vaders huis verlaat,

 

En uit zyn Vaderlant gaat treden

 

Naar Kanaän, een onderpant

 

Van beter Stat en Vaderlant.

 

 

 

Men ziet de vreedzaamheit verbeelt

 

Van Abrams geest, in 't vorstlyk wezen,

 

Wanneer de nyt haar rolle speelt,

 

En herderstwist was opgerezen,

 

Om 't aangevokte wollig vee

 

In ruimer beemden te doen weiden:

 

Hoe biedt Godts vrient, vol broedervreê,

 

Aan Loth de lantkeur aan in 't scheiden!

 

Bescheidenheit, die harten bindt!

 

Beleeftheit, die geen weêrgâ vindt!

[p. ****4v]

 

Jordaanstroom, gryze lantrivier,

 

Die met uw' groenen klaverboorde,

 

En kringkelenden loop en zwier

 

Het weidend oog van Loth bekoorde,

 

Gy neemt in deze scheiding deel,

 

En komt uw lantstreek mild besproeien,

 

Nu 't velt doorgalment fluitgespeel

 

Uw golven kemt, en glad doet vloeien;

 

Terwyl het vee, in 't frisch saizoen,

 

Te ruimer huppelt in het groen.

 

 

 

Het vryheitdervent oorlogslot

 

Dat Loth door Godts bestel moest treffen,

 

Zal Abraham, die strydt met Godt,

 

Ten heldenhemeltrans verheffen.

 

Hoe moedig gordt de vrome Helt

 

Zich aan, tot redding van zyn' broeder!

 

Hy slaat den vyant; houdt het velt:

 

Men juicht hem toe als Lots Behoeder,

 

Terwyl hy; in zyn zegepraal,

 

Geniet een koninklyk onthaal.

 

 

 

's Mans groote onwankelbare hoop,

 

Die Godts verbontbeloften schraagen,

 

Heeft hem beproeft in 's levensloop,

 

Zyn' troetelzoon Godt op doen dragen;

 

Schoon d'eerste van 't ontelbaar zaat

 

Dat vele volken zouden geven.

[p. *****1r]

 

Zyn Bontgodt, en zyn toeverlaat

 

Kon uit de doot dien zoon doen leven:

 

Men zie dan, by gelykenis

 

Hoe Izaäk verrezen is.

 

 

 

Godts tempelberg, hier door vermaart,

 

Kan van deze offerdaat getuigen:

 

Die berg, wiens kruin ten hemel vaart,

 

Heeft 's waerelts Erfgenaam zien buigen

 

Voor 't proefgebot, een streng bevel,

 

Volvaerdig door 's mans wil bedreven.

 

Wien 't luste, kome, en hoor hoe schel

 

Myn Dichter hier heeft opgeheven,

 

Wanneer hy zwierig speelt en weidt

 

In Abrahams Godtvruchtigheit.

 

 

 

Wat melde en zinge ik in dit liedt

 

Van 's Helts doorluchtige bedryven,

 

Die 't stamvolk vrolyk hoort en ziet

 

Uitbrommen, en naar wensch beschryven;

 

Terwyl 't verheven dichtbeleit

 

Houdt Siöns Dochter opgetogen,

 

Daar de oude kracht en lieflykheit

 

Speelt door het Godtlyk dichtvermogen,

 

Waar in zig Jakobs kroost verliest

 

Dat Abrams wandelweg verkiest.

[p. *****1v]

 

Maar gy, ô Jakobs oud geslacht!

 

Allom verstrooide vreemdelingen,

 

Die Godts Gezalfden hebt veracht

 

Met naar zyn' blanken hals te dingen,

 

Misleidt door uwen valschen waan!

 

Leert, leert hier in de laatste dagen

 

Uw vaders wegen in te slaan.

 

Bekeert u naar Godts welbehagen,

 

Tot uwen Koning, Davids zoon,

 

Kust hem; zweert hulde voor zyn' troon.

 

 

 

't Gaat wel. de Jonkvrouw Israël

 

Leent mynen Vrient dichtlievende ooren,

 

Ja wordt uit Godts genadewel

 

Door zyne Poëzy herboren,

 

Daar Neêrlands zangberg moet op draagt.

 

Zoo zet Godts heilryk uit zyn palen,

 

Zoo ver de Dichtkunst elk behaagt;

 

De volken van Godts heilweg dwalen;

 

Zoo ver de Zon en zilvere Maan.

 

Godt lovende ten reie gaan.

 

 

 

Zoo zal dit Dichtwerk naar myn' wensch

 

Godts kerk zyn' wynstok uit zien breiden

 

Van zee tot zee, van grens tot grens,

 

Waar heure ranken zich uitspreiden,

[p. *****2r]

 

Vol vruchten van Gerechtigheit,

 

Om Godts genadeleer te pryzen.

 

ô Siön, hebt ge een krans gebreidt

 

Dien gy myn' Dichter toe wilt wyzen!

 

Kom zet dien op zyn kruin. kom aan.

 

Dit Heldenwerk eischt lauwerblaan.

 

 

 

P: Schim.