Zedezangen en stigtelyke liederen

[p. 124]

Toepasselijk voorval op het schieten van een Vogeltje.
Aan Leliane. LXXXIV. Gezang.

Wijze. Laat Febus in het morgenrood &c.

Een Vinkje, moedig op zijn zang,

Braveerde onlangs de Nagtegalen,

Juist als Auroor met snellen gang

Al 't veld quam groeten met haar stralen.

Het Beesje, vrolijk op dien glans,

Liet al zijn orgelpijpjes hooren,

En lokte al 't pluimgediert ten dans

En schiep al 't veld vol jeugdige ooren.

Maar als het midden in die vreugd

Zig zelf vermaakte, en onder 't vliegen

Vast opgeblazen, en verheugd

Zijn wiekjes door de lugt liet wiegen,

En vloog zig zelfs in klank voorby

Zag ik dien hoogmoed haast gezonken,

Zijn galm, zoo liefelijk, en bly

Verdooft, en heel in rouw verdronken.

Een jager, fix op zijn geweer,

[p. 125]

 

Stont met zijn vuurroer wel geladen,

 

En doelde, en mikte, om dus het teer

 

En kleyn gebeente te verraden:

Dat, op het lossen van de schoot,

Flux uit de hoogte neer quam dalen,

Getroffen van het doodlijk loot,

Terwijl het scheen te zegepralen.

Daar smolt dat liefelijk geluyt,

Daar brak dat keeltje met zijn longen

Dat al 't gevogelte vooruyt

Gestreeft had, en voorby gezongen.

Zie Leliane, hoe 't heel-al

Zig van de dood voelt overtreffen,

En hoe de hoogmoed haren val

Genaakt, als zy haar wil verheffen.

Het schoonste vogeltje van 't woud,

Waar by het puik der Nagtegalen,

Hoe moedig, op zijn zang, en stout,

Noyt in waardy heeft konnen halen:

Word, om zijn aangenaam geschal,

Dus eerst getroffen, en doorschoten:

Zijn zoete stem brengt hem ten val,

Als had die roem de dood verdroten.

Zoo zorglijk is het Leliaan

[p. 126]

 

Op geld, of schoonheyt te braveren.

 

En yder in het ligt te staan,

 

Dus wilt ook uit dit voorbeelt leeren.

Uw glans zoo schoon en ongemeen,

Uw zoete zang, en fiere leden,

Hoe schoon uw levenszon oyt scheen,

Zijn van de dood haast neergetreden

Waar toe dan moedig op dien roem,

Als gy zoo rijk voorzien van gaven

Die laat verwelken als een bloem

Die in haar luister word begraven.

Hoe schooner zig uw glans vertoont

Hoe eer de dood haar dreygt te treffen.

Zy is 't, die 't waardste minst verschoont,

En valt op 't geen zig wil verheffen.

'T lighaamlijk schoon verdient geen roem,

De minste quaal kan dat bederven.

'T vergaat als een verslenste bloem,

Maar 't zielenschoon kent geen versterven.

Wees dan niet moedig op uw tijd,

Hoe schoon uw lente schijnt te blaken:

Gy ziet, hoe snel die ons ontglijd,

De dood kon haast een eynde maken.