Zedezangen en stigtelyke liederen

XXXVI. Lykzang.
Aan P.T. Op het overlijden zijner huisvrouwe.

Wijze, Minuet.

Hebt gy (gelijk ons komt te voren)

Na zoo veel strijds uw bedgenoot,

Uw vrouw, uw waardste pand verloren,

Uw liefde ontweldigt door de dood?

Ey! treur niet, schoon ze u gaat begeven!
Zy wagt een aangenamer leven.

Dat u die hartquetsure treft,

En 't ingewand ontroert van binnen

[p. 54]

 

Is denklijk: maar wie 't regt beseft,

 

Zal ook dat onheyl overwinnen:

 

Nadien in 's werrelts wildernis

 

Geen ander lot te vinden is.

Wat staat den mens hier niet te lijden?

Wat valt 'er strijds, beneen de maan,

Te ontworstelen aan alle zijden,

In 's werrelts woesten oceaan.

Hoe dat wy yveren, en draven,
'T is nergens een geruste haven.

Het sterflot dat elx onheil blust,

En alle rampspoed komt te dooven

Terwout, geeft ons alleen de rust,

Die 's werrelts onrust gaat te boven.

Wat meent gy dat uw vrouw verliest
Die 't eewig voor 't verganklijk kiest?

Zy, van alle aardse smart genezen,

Beschouwt nu, hooger als de maan,

'T oneindig albespieglend Wezen,

Dat nimmer weet van ondergaan.

Terwijl wy hier nog staan, en strijden
Om 's werrelts klippen regt te mijden.

Gedult, dat alle ramp verwint

Daar 't geld, des hemels welbehagen,

Is 't beste wapen, dat men vind.

Dus past het elk zijn kruis te dragen.

[p. 55]

 

Wat heeft het sterven zoo veel nood!

 

Geen mens gelukkig voor zijn doot.