Zedezangen en stigtelyke liederen

XXXV. Lykzang.
Ter Uitvaert van J.V.H. Oud 5 Maanden. 5 November. 1688.

Op de wijze, van den 30^sten Psalm.
Het Kind aen de Ouders.

Wat schreyt ge dus uw oogen uit
En volgt mijn lyk met droef geluit
Terwijl mijn zieltje boven zweeft,
En onder Cherubyntjes leeft,
Daar 't van ten Hemel ingedragen
Zig vind van 't aardse Juk ontslagen!

[p. 51]

2

 

Geen tranen ligten druk of rouw

 

Wanneer ons hart de dootse kouw

 

Omvangen heeft, en al het bloed

 

Gestremt in zijnen snellen vloed.

 

Elk moet zig willig overgeven,

 

Gods wil is niet te wederstreven.

Zoo kan 't gekerm nog droef misbaar
In 't worstlen van het dootsgevaar
Den mens niet redden, daar hy leyt
Gevelt, en wagt op de Eewigheyt.
Men ziet, om tranen, of gebeden
Geen zielen weer te rugge treden.

Maar treft mijn onverwagte dood
Meest moeders hart, die van haar schoot
My ziet ontydig weggerukt,
Nu God mijn levens bloempje plukt.
Zy trooste haar met die gedagten
Dat haar mijn lot me staat te wagten.

En vader, die met poëzy
Mijn geest wouw queken, zette vry
Al zijne droefheit aan een kant:
Nadien myn scheepje, bly gelant
En rijk gelaan, geen onweervlagen
Van 's werrelts stormen hoeft te dragen.

Wy hooren hier zijn snaar, en stem

[p. 52]

 

In 't hemelse Jerusalem

 

En wensen dat hy, wel vernoegt,

 

Zijn zugten by Gods wetten voegt.

 

Al kon hy Orfeus lier braveren,

 

Hy deed my nimmer wederkeeren.

'T is waar, de band van liefde is teer.
En, waar ze breekt, zy doet ons zeer.
Gelijk geen boom van zijnen tak
Zal scheyden zonder zugt, of krak.
Gelijk geen telg is af te scheuren
Of stam, en wortel schijnt te treuren.

Aldus gebroken uit uw oog
Op Englewiekjes naar om hoog
Gevoert, zie ik u, op mijn lijk
Uw smarte uitdrukken met een blijk
Van liefde, en innerlijk ontfarmen.
Daar 't word gedrukt in moeders armen.

Laat los: uw droefheit houd geen maat.
Wat kust ge een romp die strax vergaat.
Wanneer de ziel, dat duur juweel,
Haar aan den grafworm laat ten deel.
Als schijn ik u te vroeg verloren.
'K ben niet gestorven, maar herboren.

[p. 53]

Toezang.
Air. Soli Deo Gloria.

'T zy wy klagen, 't zy wy treuren

Of verblijt zijn af, en aan:

Wat beneden zon en maan

Om mag gaan

Tot ons lief of leed gebeuren:

Hoe het lot dray heen, of weer:

'T zy wy zingen, 't zy wy treuren,

'T zy wy staan, of vallen neer,

Gode zy alleenig de eer.