Zedezangen en stigtelyke liederen

Op het verdwijnen van 't onweer, voor de ophelderende Zonne.
- - Post nubila phebus.
XXVIII^ste gezang.

Wijze, Is liefde zoet lijden.

Hoe wijken de buyen

Van 't onweer voor 't ligt

Der zon, die in 't Zuyen

Weer toont haar gezigt!

Hoe stillen de baren

Der ruissende zee,

Nu 't weer op gaat klaren,

'T geen 't al maakt gedwee!

Al 't land streelt onze oogen,

Daar alles ontlaat

Van wind onbewogen

In 't bloemrijk gewaad.

Zoo is 't met ons leven:

'T zy 't onheil ons pijnt:

Of dat het verdreven

Voor vreugde verdwijnt.

Daar blijtschap ons nadert,

Verhuist onze druk:

[p. 41]

 

En daar 't leed vergadert

 

Versterft al 't geluk.

 

Wie zig het verblijden

 

Of treuren gewend;

 

Het wislen der tijden

 

Geeft alles een end.

Waer toe dan het klagen,

Wat onheil ons deert?

Daar, op Gods behagen,

Hier alles verkeert.

De alziende kan 't wenden

Wat nood, of gevaar,

Of ramp, of ellenden

Ons drukken te zwaar.

Hy, die Zee, en stroomen

Door 't onweer verheft,

Kan 't ook weer betoomen,

Hoe hevig het treft.