Zedezangen en stigtelyke liederen

XXVII^ste gezang. aan ***
Mortem non esse timendam.

Wijze, Ballet Rojaal
Of, Schoone Isabel, hoop van mijn leven!

Wat schroomt ge, in 't woelen van dit leven

Voor 't Stervens uur!

De dood, ô mens! kan u verligting geven,

Valt u 't lot te zuur.

De dood (waar voor onnooslen dugten)

[p. 39]

 

Is 't begin van 't goed,

 

Dat u van tegenspoed

 

En ramp, en ongenugten

 

Hier verlossen moet.

Een zeeman, worstlende op de baren

Met storm en wind,

Tragt, in dien nood, de haven te bevaren

Daar hy stilte vind.

Zoo wenst een reyziger te rusten,

Die, hoe lang gedwaalt,

Zijn arbeyt agt betaalt,

Als hy van vremde kusten

T' huis zijn adem haalt.

Maar wy, gelijk berooft van zinnen,

Al dreygt de nood,

Gewennen ons, ons onheyl te beminnen,

Angstig voor de dood,

Als was ons, in dit rustloos leven,

Geene druk te zwaar.

Maar kenden we ons gevaar,

Wy ylden, als gedreven,

Naar dit rustaltaar.

Gy dan die van het lot gedreven

In veel gevaar,

Den staat beklaagt van uw rampzalig leven

Voor uw geest te zwaar:

Schrik niet; de dood die alle ellenden

[p. 40]

 

En elks onheyl blust,

 

Wil aan een zagter kust

 

Uw leed, en rampen enden

 

Voor gewenste rust.