Zedezangen en stigtelyke liederen

XXIII. Avondzang.

Wijze. Courante messieurs.

Geen mens, na Godes wet
(Wat kommer hem belet)
Of is genoodzaakt, voor hy ga te bed,
Dat hy met God zijn zaken effen zet.
Wel hem, die daar in steeds volhard,
Hy vind zijn ziel ontlast van alle smart,
En leeft gerust in voor-en tegenspoed,
Hoe zeer de helse vyand op hem woed.

De werrelt, en het vlees
Bragt mijne ziel in vrees:
Wanneer my 's Heeren wet de heirbaan wees
Daar 't ligt der waarheyt voor mijn oogen rees.
Ik doelde, en greep na dat kleynood
Van Heylig vuur gedreven, om de doot
Des afgronds met dit onwaardeerbre pand
Te ontvlieden in het Hemels vaderland.

De reyziger op zee
Gesukkelt, wenst dus mé
Het lijf te bergen aan geruste ree:
Wanneer de stormen mast, en spriet aan twee

[p. 33]

 

Gerabraakt hebben, en de kiel

 

Geslingert, of ze in de afgrond neder viel,

 

En weer tot aan de starren opgejaagt,

 

Van elk, in doods gevaar, en schrik beklaagt,

Dus uit het zielverderf
Mijn God! (eer dat ik sterf)
Gerukt, en hopende op uw zalig erf,
Wat middlen zijn 'er, zoo ik dat verwerf,
Om zulx te erkennen na waardy,
Terwijl ik hier op aard, nog sta, en stry,
Dan uw gena te roemen onbepaalt
Van daar de zonne rijst, tot daar zy daalt.

Ik volge deze baan
In godgewijde blaan.
'T zy dat mijn zang Vorst David na wil gaan,
De zonden boet met zugten, en getraan:
Of my voor uw genade altaar
Ter nederwerp, en zoek mijn troost aldaar
Op dat mijn schult, als die van Magdaleen,
Werde uitgewist in mijn boetvaardigheen.

'T zy dat ik zing, en kweel
En mijne snaren streel,
Gods gaven roem geheel of wel ten deel:
Of zoek mijn nooddruft op dit aards toneel.
Uw liefde blijf my stadig by,
Waar uit my uw bescherming zoo gedy,

[p. 34]

 

Dat ik geen vyand vreeze deze nagt,

 

Waar in ik slapende den dag verwagt.