|
| |
| |
| |
| |
Zang ter bruyloft van Heer Constantyn Hvigens,
Ridder, geheimschrijver des Prinssen van Oranjen,
en Ioffrouw Svsanne van Baerle.
Trouwende den VI in Grasmaendt, des jaers CIƆ IƆ CXXVII.
HEf aen, me Zanggodin, om heerlijk te vermaeren,
Met adelijken tóón, 't onscheydelijke paeren
Van 't bestgegaeyde paer, dat min met minne lóónt.
De weeld is in haer' krits. 't Gaet op een hooghtijdthouwen.
(5)[regelnummer]
Het edel hoofdtsieraedt der Aemstelsche Ionkfrouwen
Versiertmen; en de króón der maeghden wordt gekróónt.
't En is van geenen doen, met vierige gebeden,
Te daegen, westwaert aen, de Paphisch' heiligheden,
Om over zegening van 't bruyloftbed te gaen.
(10)[regelnummer]
Onnoodigh is het, dat zich zelve zy besnoeyen
De gunst van Epikujr, en deezer feeste moeyen.
De bruydt, voor Venus, Min, en Hymen kan bestaen.
Indien dat, in den vleesch, met haer' betaemlijkheden,
d'Heilheiligh' Eer verscheen, zy zoud' haer' eige zeden,
(15)[regelnummer]
Hoe zinlijk datze zyn, met wanstal zien bekladt:
Niet rustend' oft z' en had gelaet en swier gebogen
Nae 't wezen van Susann'; en zeggen, deze toogen
Zijn van de voeghlijkheidt een passer zonder dat.
Want haer verheven geest ontzindelt in de klaerheidt
(20)[regelnummer]
Van ongefronste deughd, blinkt met de blijde waerheidt
Eens zujveren gemoeds, daer niet schijnheilighs schujlt.
Alzoo dat elks gezicht gezoogen door 't geflonker
Daer heene vliet, gelijk als naer een licht in 't donker,
Waer mede d' Aerdeschim der Zonneschijn vervujlt.
| |
| |
(25)[regelnummer]
Zorghvuldige natujr, wat waert ghy wel beraeden,
Toen ghy die zoete ziel niet anders dacht te laeden
Als in een lichaem haer van fraeyigheên gelijk.
Wanschaepenheidt beswalkt den luyster der manieren.
Hier maeken een gespan het schoon en 't goedertieren,
(30)[regelnummer]
En haer beyd lief en waert aen aerd en hemelrijk.
Maer lief nocht waerdt zyn kan zoo lief den hemel smeken,
Dat hy ons aflaet gun van 't bijster hartebreken,
't Welk uyt het woeden van den brandt der liefd' ontstaet.
Dat maeghdelijk vernuft wel eer gewoon te lonken
(35)[regelnummer]
Alleen op wetenschap, nu grondelijk verzonken
In minnekommer, weet tot haeren wil geen raedt.
Op nieuwe wijze staen haer' lichjes in de lóchjes.
Haer' helder' harssen zyn bedwelmt met teêre tóghjes.
Haer hartje dobbert, en gantsch oneenpaerigh slaet.
(40)[regelnummer]
De zoete zinnetjens nu luchtigh zyn en wufjes,
En in een oogenblik weêr mijmerigh en sufjes.
De klóp der adren weet van geen' gerijmde maet.
Zy komt te koor; te keur; te knoop, die niet moet glyen:
En scheydt uyt het bezit van zoo veel' heerschappyen
(45)[regelnummer]
Haer opgedraegen door de jeughd van heusscher aerdt.
Wat lust u, koningin der harten, in te haelen
Van uw vermogen rijk de wijdtgestrekte paelen?
Oft is een hart u meer als duyzendt harten waerdt?
En ghy, o Brujdegoom, en vindt gh' u niet verslaegen
(50)[regelnummer]
Van ankst, dat ghy alleen 't gebiedt zult moeten draegen
Van haer, die duyzenden regeerde met een rijs?
Ach, ach! wat grooter gloedt is 't, die ik zie genaeken
Vw ingewandt, nu zy is zellev' aen het blaeken,
Die zoo veel' vlammen plagh t' ontsteken in haer ys?
(55)[regelnummer]
Al waer 't de dapperst en bestendighst aller helten,
Hy zoud' in zulk een' brandt gedwongen zyn te smelten,
Gelijk de witte sneeuw by 't heetgestookte vujr.
Maer smelt vry, dat uw ziel gesmolten in magh vloeyen
Ter wakkre wonde, die z' heeft in haer' borst te voeyen;
(60)[regelnummer]
En strek een balsem aen die levende quetsujr.
| |
| |
Ik zie uw' vuyst verlangt nae dat zy zich ontfouwe.
Ghy biedt haer d' ope palm, het zegel van de trouwe,
Der zege zeker, zoo zy die slechs annerandt.
Maer ghy, o maeghd, zie toe, wat gh' op u laedt voor lasten,
(65)[regelnummer]
Indien uw vingers zich vervordren toe te tasten.
Susanne, denk, gh' aenvaerdt des Prinssen rechterhandt.
Doch geene rechterhandt geschoeyt met ysre plaeten,
Waer meê dat hy den geen' die Hollandts vryheidt haeten,
Het bekkeneel in beukt, en 't holle brein verplet:
(70)[regelnummer]
Maer een', die dient den Vorst voor tweede tael en teken,
Stadthoudster van zyn mondt, in onweêrroeplijk spreken.
Die 't zeggen maekt tot zien, en van een woordt, een wet.
Een' handt de moeder van die konstelijke trekken,
Dewelk' ons schildery van eenen geest verstrekken,
(75)[regelnummer]
Die aen 't bevallijk lijf, in schonheidt niet en wijkt.
Een handt, die blijdschap kan, in droefheidts boesem, baeren,
Als zy, met troetelstem begaevende de snaeren,
't Geschal der klaere keel, door leengeluydt, verrijkt.
Deez' draeght u aellijk op een hart, dat al zyn gróótmoedt
(80)[regelnummer]
Bestaet in dienstvaerdy, en overgeven óótmoedt;
Een borst, die anders niet, dan vier van vrundschap, aemt.
De schaemte maekt u schuw. Ach! denk hoe zich doorsnyen
Gevoelt al watter leeft, van 't lieffelijke lyen:
Iae zelfs, dat zich der Min, nocht aerdt nocht hemel schaemt.
(85)[regelnummer]
Hunn' Mingod is de Zon. Wen die haer komt verwarmen,
Ontsluyt zy zich van drooght', en als met open' armen,
Den hóógen hemel lokt, dat hy haer' lust verzaê.
Des hy bewogen tot het weelderige boelen,
Komt, daelend' in haer' schoot, die vruchtbaerlijk bespoelen
(90)[regelnummer]
Met regen; en zich quijt als mannelijke gaê.
Haer' handt reedt toe; zy rejkt; zy raekt. Maer in 't verbeelden
Van 't groote woordt bevrucht met alle 's brujgooms weelden,
't Verstandt weêr steken blijft. 't Oogh van 't begrip wordt wijdt,
En maelt, ten breedst', haer af veroorloven van kusjes,
(95)[regelnummer]
Omhelsingen, en die vervaerelijke lusjes;
En hoeze, wintz' een hart, weêr gaet het haere quijt.
| |
| |
Des dejst het, daelt, en dut. Ach is hier aen geen helpen?
Haer' starren dujken in de parlemoedre schelpen.
Die werpen perlen op van waeter doorschijnhel.
(100)[regelnummer]
Nochtans de zedigheidt verbiedt haer 't volle schreyen,
En weigrend' over boordt de traenen te geleyen,
Doet haer tot foly 't óógh, tot kasse dienen 't vel.
Ach met wat verwe zal z' haer uytspraeks zin verbloemen?
Zy kan geen neen, en dar het tegendeel niet noemen.
(105)[regelnummer]
Haer' heughnis schijnt die stem te bergen in een' hoek.
Hoe datze 't reedschap van de taele tracht te stellen,
't En weet geen' dujtsche silb van j en a te spellen.
Oft huppeltz' op haer' tong, zy is terstondt weêr t' zoek.
In welk een' arbeydt gaet haer geest, om te geleggen
(110)[regelnummer]
Van 't lastige gelujdt, en met een zaeligh zeggen
Te lóónen 't lijden, dat haer' minnaer nojt verdroot?
Ik zellef moed' en mat van haer' bekommeringen
Ten eindt van adem ben, en suffend' op het zingen,
Mijn' deun besluyten zoud', indien dat zy besloot.
(115)[regelnummer]
Haer hartje magh niet meer. De kneeder van de stemmen
Gevoelt bewegenis. 't Yvoor vergeet zyn klemmen.
't Bewillight altemael tot op de lippen nae.
Te twisten schijnen deez' twee roô koraele dijken,
Wie d' eerste voor de vloedt der klank zal moeten wijken.
(120)[regelnummer]
Zy waeght het endelijk, en slaekt het swangre jae.
Beslaeze Constantijn. Ras rep uw. hartebrander.
Vang op 't gewiekte woordt. 't En won nojt Alexander
Zoo veel in all' zyn' tijdt, als ghy op eener stondt.
Hy heeft het: en om wis te wezen t' eenen maele,
(125)[regelnummer]
Dat zy 't herroepend' niet weêr in haer hals en haele,
Verzegelt met een klevend kusjen haeren mondt.
|
-
-
[tekstkritische noot]vs. 1 Initiaal over 2 regels.
vs. 20/21 p. 406/407.
-
-
[tekstkritische noot]vs. 52/53 p. 407/408.
-
-
[tekstkritische noot]vs. 84/85 p. 408/409.
-
-
[tekstkritische noot]vs. 116/117 p. 409/410.
|
Auteursrechtelijk beschermd