Sonnetten. Reden vande waerdicheit der poesie

(1971)–P.C. Hooft– rechtenstatus



[pagina 43]
[Sint dat melijdelooz' en overbolghe ramp]aant. Sint dat melijdelooz' en overbolghe ramp Aen haer, die was mijn dagh, de lichten heeft geloken, En dat mijn zoete brandt verkeerd' in bitter smooken, Bestelpt van wightigh wee, en doodelijke damp, Die willen dat jck krimp, en rouw op rouwe klamp, En heeft mijn geest nojt lucht van lichtenis geroken, Voor dat, Arbele, ghij in 't hart mij vier quaemt stoken, Het welk ontsteken schijnt aen mijn geleschte lamp. Zoo heeft, v, de natujr, met gulle gunst omvaedemt, En heughlijk' heerlijckheên vw' ooghen aengeädemt, En 't adelijk gelaet geäert naer achtbre stam. Die vorstelijke swaeij van zinnelijke zeden En zoete staetlijkheit, mijn droef gemoedt versmeden, En heldren van zijn roest in deeze versse vlam.