Gedichten. Deel 1

[p. 246]

Sonnet aen Arbele en Asttrée.

Doorluchtigh paer, wiens lof jck in den boesem queek,⁺

Toen mijn gespannen geest dat pooghde te verklaeren
Hij zocht in 't hof, in stadt, in 't veldt, in bos, in baeren,

(Om t' wtren zijn begrip) yet dat uw' glans geleek.⁴⁾

Maer 't zinnelijkste schoon voor uwen lujster week.⁵⁾

Daer bij moght haelen 't pujck van aerd nocht waterschaeren.
Om een gelijkenis, moest hij ten hemel vaeren,

En met een moedt van vier, nae 't vier der starren keek.⁸⁾

Geen lichten maer en vond jck daer van uw' eenpaerigheit,⁹⁾
Behalven avontstar en morghenstar vol klaerigheit,

Dies jck gelijken ging u bejde bij die twee.

Toen quam Uranie met godlijke meewaerigheit:¹²⁾
'T waer wel geleken, maar hier in bestaet de swaerigheit,

Dees' twee zijn een, zejd zij: en jck, zoo zijn die meê.¹⁴⁾

+ Doorluchtigh paer. Volgens hs. A. In de uitgaven luidt de titel: Op de vrundschap van Arbele en Asttree: oft Joffr: Susanne van Baerle, ende Marie van der Straete.

4) wtren, uiting te geven aan, in woorden uit te drukken.

5) zinnelijkste, prachtigste, heerlijkste.

8) een moedt van vier, een vurig, verlangend gemoed.

9) van uw' eenpaerigheit, zoo eenparig als gij zijt.

12) quam, sprak; Uranie, Venus; meewaerigheit, vriendelijkheid, genade.

14) dees' twee, deze twee sterren, avond- en morgenster; en jck, en ik zeide: dat zijn die (nl. Susanne v. B. en Marie v.d. S.) ook.