Gedichten. Deel 1

Sonnet.

Het menschelijk geslacht, 't welk lichtlijk zich vermeet,⁺¹⁾

Droegh roem van dat het was zoo weerbaer t'aller zijen,

Dat het zich van 't geweldt des mingods kon bevrijen,
Behalven in het oogh, 't welk vaeken zich vergeet;
En, hem als laegh van moed, hooghmoedelijk verweet,
Dat hij, wt weêrstands vrees, de zinnen wist te mijen
Die bet gewaepent zijn, en quam met voordeel strijen:⁷⁾

Bravade die hem smart', en bitterlijken speet.⁸⁾

Mij koos hij tot bewijs van bujtenooghsche wonde,⁹⁾
En schoot, door 't oor, een pijl, die mij liefs lof verkonde,

+ Het menschelijk geslacht. Volgens hs. A.

1) zich vermeet, te hoogen dunk van zich zelf heeft.

7) quam met voordeel strijen, kwam strijden, waar hij op zijne tegenpartij iets vooruit had.

8) bravade, pocherij; speet, verdroot.

9) bujtenooghsche wonde, eene wonde niet in het oog geschoten.

[p. 232]

 

Zoo, dat eerbiedenis begeerte neêr deed slaen.¹¹⁾

 

Maer nu jck vind, bij 't zien, meer dan jck hoorde kallen¹²⁾

 

Mij achting tochten doet; ontzich, in stoutheit vallen;¹³⁾

 

En d' opgeblaese vlam schier, nae genaede, staen.¹⁴⁾

 

 

 

1 Sept. 1625.

11) zoodat begeerte naar wederliefde plaats maakte voor eerbied.

12) kallen, vertellen.

13) achting, het nauwkeurig aanschouwen, zien; tochten, verlangen, begeeren; ontzich in stoutheit vallen, en doet den eerbied overslaan tot stoutheid.

14) nae genaede staen, smeeken om wederliefde. De datum is hier, evenals bij de zeven volgende gedichten in het hs. doorgehaald.