Gedichten. Deel 1

Aen den heere Constantin Huighens. ridder etc. op zijne ledighe wren.

Sonnet.

Pooght ghij, met vliet van rouw, Gods toornevliet te stóppen,⁺¹⁾

Voor koninginnen oor, een perl is elke traen.

Al wat uw' zanglust weeft, in 't juighen, zie jck aen

Voor purper, tot verbandt van koninklijke kóppen.⁴⁾
Zoo stroojt de droeve dauw bekoorelijke dróppen,

En breekt, met sprenklen blank, het bloosen van de blaên,

Als d' ongerepte roos 't ontmommen dar bestaen,⁷⁾

En dat de nuchtre zon wtkipt de koele knóppen.⁸⁾

Al wat uw' pen ontmoet, zij zinkt 'er grondigh in,

Doorwroet de donkre mijn, en spit, met spitsen zin,

Het diepe wonder wt, dat t' schuil liep inde zaeken.

Dit 's meer. Die meenighmael dat wonder wel doorgrondt,

Vindt daer niet wonders in dan uwe wondre vondt.

Des moet hij van uw' geest der wondren wonder maeken.
April 1625.

+ Pooght ghij. Volgens hs. A.

1) Deze regel ziet op de Biddaghs-bede, het eerste der Nederlandsche gedichten in de Otia.

4) tot verbandt, enz. om den schedel van koningen te sieren.

7) ontmommen, zich ontmaskeren; dar bestaen, durft wagen, ondernemen.

8) nuchtre, die vroeg op is, de ochtendzon; wtkipt, doet uitkomen, opengaan.