Logo DBNL
Gedichten. Deel 1 (1899)

Gedichten. Deel 1

(1899)–P.C. Hooft–rechtenstatus Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende

Bruyloftdicht
Ten huwelijke van Adriaen Wouterszoon Verhee, en Katharine Gerrits Kop.+

 
Ziet hier den tijdt, om loon voor lang verdriet t' ontfangen,
 
O heete Bruydegom, wiens yverigh verlangen,
 
Dus lange, van een ujr heeft eenen dagh gemaekt.
 
De luye hemel is ten laetsten om geraekt.
5
De lang gewenschte nacht ons Aspunt komt beklimmen,5)
 
En blindtdoekt deze bel der weereldt, met haer' schimmen.6)
 
Met sluymerige stilt' is al, wat leeft, bespoelt;
 
Behalven 't Bruylofthuys, dat schatert en krioelt.
 
Het vrolijk woelen barst door zijn' gesplete mujren,
10
En steurt, in haren droom, de slaeprige gebujren.
 
Ghy jeughlijk' Hymen, die de Bruyloftfakkel draeght,
 
Geleyden beddewaerts, komt de gekranste maeghdt.
 
Zijt gunstigh Hymen, stiert u gang tot dezer stede,
 
En brengt uw' broeder den gekruyfden Min doch mede,14)
15
Den Min, die, met u, uyt een moeders schoot gebaert,
 
Nae Vaeders strengheidt, en nae Stiefvaêrs hitten aert.16)
 
Ghy heilge Venus, o, die lieflijk doet verwoeden,
 
En laeft met hemels zap de blakende gemoeden
 
Der dieren, dien ghy 't hart met uwe kracht doorsnijdt!
20
't Gevogelt snaversnel, in 's jaers verjeughde tijdt,20)
 
Bevaên met minne, doet ghy quelen, tjilpen, schreeuwen;
 
En knoopt, door 't teelen, een eyndloozen draedt van eeuwen.
 
De stuyrsse buyen zyn, Godin, voor u gedweegh,23)
 
En vlieden van uw' komst, en stuyven uyt den weegh.
25
De Zee verkeert in lach, voor u, haer grimmigh stooren,25)
 
En zoete bloemen werpt u 't aerdtrijk op te vooren.26)
 
Niet rijst' er zonder u, in 's levens Godlijk licht,
 
Nocht vreughdt, nocht minlijckheidt wordt zonder u gesticht.
 
O eeuwigh liefste lust van menschen en van Goden,
30
Zijt gunstigh aen dit paer, in minnen opgezoden;30)
 
In eenen vlecht de twee (dies heeft hunn' wensche noodt)
 
En stooft hen, o Godin, in uwe gulde schoot.32)
 
Gelieven, wislijk moet, u, Venus gunst toedragen.
 
Ik raez' in mijne borst, van hare kracht geslagen.
35
Mijn' Ziel ontvlieght my. Wat 's dit anders dan bescheydt,35)
 
En helder teeken van haer tegenwoordigheidt?
 
Genade! ik zieze, daer de drie Jupijns voor nijgen.37)
 
Ik zie z' in volle pracht uyt haren wagen stijgen.
 
Ik zie dat de Godin haer' zilvre zoolen zet,
40
En vlijdt zich lankzaem t' zeet, op 't sierlijk bruyloftbedt.40)
 
Het kostel laken van haer' schoot, en langen bouwen,41)
 
Bevloeyt de gantsche sprey, met al zijn' rijke vouwen,
 
Die kraeken van het goudt. 't Huys is met heyligh spook,
 
En weerlicht van haer' glans vervult. Een' zoete rook
45
De kamers uyt haer blondt en bolle toyzel zuyken,45)
 
Dat hoogh getimmert bralt met pruyken op peruyken.46)
 
O driemael zaeligh paer! om lijf en ziel in een,
 
Door hare mengelvlam, te smelten van u tweên,
 
Wacht u de Koningin des heughelijken levens,
50
In grondelooze weeld, en duyzendt lusten tevens.
 
Een overzeldzaem lot. Ach, dat dit eeuwigh duyr'!
 
En hier verliez' haer recht fortuyne wispeltuyr.
 
Beslaet uw' willen; ik word' borge voor 't gelokken.53)
 
Maer de Godinne wacht. De duyfjens, die getrokken,
55
Dus ver, haer hebben, zyn met kussen drok te werk.
 
Haer leege waegen hangt en dobbert op het swerk.
 
t' Haerwaerts gelieven spoeyt, dewijl 't u magh gebeuren;
 
De noodt kan veel, en geen genote lusten steuren.58)
 
Gebruykt uw' tijdt. Wat 's dit? Ghy sammelt schoone Bruydt,59)
60
Uw wakkre voetje sleept, en traentjens springen uyt,
 
Die 't lieve blinken, van uw ooghjens heel beswalken.
 
Is 't errenst? oft geveynst, om 't zelschap te verschalken?
 
Ach las! 't is errenst ('t) is 't. De steden, die 't geweldt
 
Van overvallend hejr, in rep en roere stelt,
65
Wat komt haer harders op, van een verwinnend woeder65)
 
Als dat hy scheur' het kindt van lieve Moey en Moeder?
 
Van Moey en Moeder scheur 't op haer verslingert kindt,
 
Voor wien de bittre noodt een eeuwigh scheyden spint!
 
Dit roept uw droef gelaet: ghy, met bedropte wangen,69)
70
Blijft, aen uw' armen om haar' hels bestorven, hangen.
 
Nochtans ghy hadt uw' borst gemoedight, met het zap
 
Der wijsheidt tegens ramp: en valt ghy nu te slap,72)
 
Daer 't tijdt is, onverflaeuwt zich in het quaedt te toogen?73)
 
Ach anders is 't van ver, en anders onder d' oogen!
75
Nochtans u heught wat die vernaemde Justus seyt75)
 
(Wiens vyandt ghy veel laest) in zyn' standtvastigheidt.76)
 
En (zint zy spreken Fransch) hebt dorstigh ingenomen
 
De Meesters van den boost' en besten Prins van Romen,
 
Plutarch en Seneka; waer naer u lust beving,79)
80
Om te doorgronden een' hunn' beyder leereling,
 
Den Godlijken Gascoen. Zoo magh men billijk heeten,81)
 
Die zoo wel, wat wy zijn, en hy was, heeft geweten.
 
Der ouden wijsheidt smeedt, met list, ons, naer haer wensch.
 
Deez roept, ghy blaest vergeefs; de stof is maer een mensch.
85
Elk van elkandren scheelt; dies, tot haer zaligh leven,85)
 
En kan de wijsheidt geen gemeenen regel geven.
 
Den zulken barst het hart; zulk is, in onspoedt, tay:
 
De Zon biek, dien van broosch, en deez' van beter klay.
 
Al hangt het aen de noodts onbrekelijke wetten.
90
En niet zoo kleen of 't is een schakel aen die ketten,
 
Met eyndt, en aenvang vast. De leering dient te nut,91)
 
Aen 't hart van Godt bereydt: de dwaes geduurigh dut,92)
 
d' Aelouwden vatten wel het sierlijkst in de dingen:
 
Montagne ziet waer 't schort, en komt, door 't diepste, dringen,
95
Der waelende natujr, welk' hy tot hajr toe klooft.95)
 
En leert (oft ik dool wijdt) zijn' Meesters over 't hoofdt.
 
Komt in zyn' handen yet, dat aenzien heeft gekregen
 
Ter weereldt, hy mistrouwt zyn oogh, verzoekt te degen,98)
 
Of 't wan, oft ydel is, gespleten, oft ondicht,99)
100
En klopt, en blaest, en wikt, en draeyt het tegen 't licht.100)
 
Onnoozel en oprecht vindt hy, dat kleene zoetheidt101)
 
Aen 't vliênde leven kleeft, zoo 't vriendtschap mist en goedtheidt.
 
Hy zoekt Faems nut: maer dat die tot zijn graf uyt swel,
 
Daerom en sweet hy niet, hy kent haer veel te wel.
105
Hy spikkelt zeer uytheemsch, zyn ruymvloeyende reden,105)
 
Met bloeyzel van zyn' tael; en, op haer' eyge steden,106)
 
Voeght hy zeer aerdigh in, al wat 'er aerdighst is
 
In Pallas heylighdom, 't zy spreuk oft schiedenis.
 
Zyn' swakke heughnis kon deez' zeer verhaelt bewaeren,109)
110
Oft trekken, uyt geschrift vergaert in d' eerste jaeren,
 
Waer van hy luttel heeft in taelen doorgebragt.
 
Al 't werk van valsheidt walght, en van de beuzelpracht.
 
Doch als een dichter ik dit oordeel gae belyen,
 
Die naeuw weet wat hy zeit vervult van razeryen.
115
Ben ik te ver verrokt; de Moeder van de Min115)
 
Gaf 't my misschien, tot lof haers ouwden dienaers, in.
 
Maer ghy, verloofde maeghdt, uytmuntend puyk der vrouwen,
 
Wiens opwaertsziende Geest, zich niet en heeft gehouwen
 
By 't siersel van de naeld: maer met een' hooger lust,
120
't Onsterffelijk verstandt der overleên gekust,120)
 
Indien ghy geene stut by henliên kunt bespeuren
 
Voor u beswijkend hart, het wellek yst te scheuren
 
Van Moeder en van Moey, zoo troost u hier dan meê;123)
 
Dat haest een Wouter, oft een jonge Jan Verhee124)
125
Uyt u verrijzen zal; die met zijn zoete vaerssen,
 
't Gedicht zijns tijdts verdoof, gelijk de Zon de kaerssen.
 
My dunkt, ik zie dat deez' u troetelt, vlayt, en smeekt,127)
 
Terwijl de vader in huyshoudens zorgen steekt.
 
Deez' winst een groot deel zal van dat verlies verzoeten,
130
En d' overgeve gunst, uws liefs, al 't ander boeten.130)
 
Dies u van 't noosselijk omhelzen eens ontslaet,131)
 
't Welk, hoem' 'er meer af zuypt, hoe dat het min verzaedt.
 
Zy gaet. Hoe klopt nu 't hart den heeten lieveloozen!
 
Zy reyst. Haer aenschijn bloost, en schuylt heel in de roozen.134)
135
Haer hemelsche gezicht sweeft by der aerde heen.
 
De milde Venus zy waerdinne van u tween.
 
 
 
xx Julius, ciɔ iɔ cviii.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

datums