Liederen en gedichten

[p. 74]

Op het negende verjaren van de bruiloftsdag van Tesselscha Visscher en Allard Crombalchaant.

Aan de zoete Tesselscha
en haar uitverkoren ga
heeft, tot nog toe, op 't verjaren
van hun echtelijk vergaren,
de godin der huw'lijksplicht
met haar fakkel toegelicht,
om de zorgen hun te leren
die geen huishouw kan ontberen,
of het gaat, in kort, te grond.
Alles heeft zijn maat en stond.
Weg ditmaal met Juno's blaker!
Komt, o Phoebus, vrolijkmaker,
en gij negen zusters voorts.
Eén van neeg'nen houd' de toorts
op het negende verjaren
van hun allereerste paren.
't Huis heeft nu een goede plooi.
Dies die zorgen geeft de gooi
voor een tijd, en wilt ontvonken
't vuur der geestigheid, verdronken
in bekomm'ring met gezin.
Blaast haar 't jonge leven in.
Doet die Venuslijke ving'ren
weder op viool versling'ren;
wanken pen, penseel en stift,
telers van een edel schrift.
Lang genoeg is 't dat zij suften.
De doorluchtige vernuften
hebben lang genoeg gevast
naar de lekkernij, te gast
waar zij hen op placht te noden.

[p. 75]

 

Wekt uit het getal der doden

 

een, aan wie d' onsterf'lijkheid

 

overlang is toegeleid.

35

Doet haar 't heug'lijk hoefnat leppen

 

en een verse jeugde scheppen

 

t' allen negen jaren weer:

 

zo veroudt zij nimmermeer.