Liederen en gedichten

Sonnet. op 't rijmen van de heer Constantijn Huygens, in 't leger voor Grolaant.

Octaviaan, als hij verhit door zusters spijt
bestoken kwam ter zee de trotst' der koninginnen,
en waagd' in ene worp, of hij de wereld winnen,
of nevens zijne kop zou zijn de wereld kwijt,

gebood zijn harte slaap in 't naken van de strijd,
totdat hij werd gewekt om 't vechten te beginnen.
Zo kort had hij in dwang zijn onderdane zinnen.
O sterke zielen van min afgeleefde tijd!

Hoe zelden wordt natuur, zich pijnende ten goede,
nu blijde moeder van zo krachtige gemoeden!
Ik zie slechts Vastaards ziel uitblinken als een baak,

die onbekommerd rijmt in woel en krijgsvervaardheid,
de dagelijkse dood beziende met bedaardheid.
Zo rustig was August' niet in zijn vaste vaak.