Liederen en gedichten

Zangaant.

Hoger, Doris, niet, mijn gloedje,
spaar uw krachtjes wat op mij.
Al te groot is de lief'lijke lij,
waar ik flauwende los in glij.
Die dagjes,
die nachtjes,
die lachjes,
die klachtjes
bij drachtjes,
dat al te zoete zoetje,
mengen moet je
met een roetje,
of ik stik van lekkernij.

Als gij droef of dartel dichtje
onder zang van snaren kweelt,
o de wond', o de wondere weeld',
die mijn hersens, mijn hartje steelt!
Die kwikjes,
die hikjes,
die snikjes
zijn strikjes
en prikjes
der zielen; uw gezichtje
is het schichtje
van het wichtje,
uit Diones bloed geteeld.

[p. 44]

 

Maar toch, Doris, stort de kastjes

 

van uw teed're treekjes uit.

 

Maak gelonk, maak gelach, maak geluid,

30

dat de zinnetjes zachtjes suit.

 

Wat vrees je:

 

mijn geestje,

 

mijn vleesje

 

genees je;

35

die 't peesje

 

der Minne bracht in lastjes.

 

Spoei uw pasjes,

 

eer dat gastjes

 

felle brand mijn zieltje buit.