|
| |
| |
| |
| |
Op de wyse: Verheven grootsche siel, ofte, Fortuyn elaes bedroeft.
VOochdesse van mijn siel, uytmuntend hooch cieraedt,
Die, op den top des lofs, in mynen sinne, staet;
Die sweeft door mijn ghedacht; die door mijn adren swiert;
En mijn vervreemt ghemoet, met soeten dwangh, bestiert.
Een treckjen van uw beeld noyt uyt mijn hart verdween,
Sint uwen glans, aen mijn te keurich ooch, verscheen;
'Twelck tocht nae't overschoon, en schoon by schoon versmijt;
Dies aecklighe' eensaemheyt den bloem mijns levens slijt.
Doch lichaems schoonheydt my mijn ruste niet en rooft.
Al flonckert 't gouden haer soo swaddrich om uw hooft.
Al vlamt uw hel aenschijn van blanck en blosend licht.
Al straeldy Min en Eer, in't schricken van't ghesicht.
Al troont u handt gheleert, met vinghers wis en snel,
Vlayende wysen uyt het sangrich snarenspel.
Al lockt uw soetste sang, met strelend lief gheluyt,
De sielen opghelicht tot haer lichamen uyt.
In strickjens van u hayr mijin gheest niet is verwart.
| |
| |
Vw blinckend aenghesicht sticht my gheen brand in't hart.
Van't schittren uwes oochs en word ick niet verblindt.
Noch sangh noch konstigh spel mijn sacht ghemoedt verwint.
Maer wyse goedtheyts kracht, en 't nedrich braef ghelaet,
Dat harten teer verquickt en harten trots verslaet,
Aerdighe gheesticheyt met soeten val vertaelt,
Dees hebben, op mijn siel, verwinninghs eer behaelt.
| |
Vervolch, op de selve wyse.
WAert ghy Penelope, en ick Laertes soon,
Tocht weygherd' ick, indien de Griecken my ontboon;
Ick dacht, ghelijck als hy: wat gelt my naem en eer,
Of dat ick Priams stadt, het onderst boven keer?
Al ghingh my Calchas aen, en leyde 't voorspoock uyt;
Dat ick mijn Vloot te rug soud wenden vol van buyt,
Van silver en root gout, en van ghestickte kleen,
En slaven sonder tal' hy kreech tot antwoordt neen.
Ick gaf my uyt uw schoot, om gheenderley vertooch.
Ick waen ick veel te vast soud kleven aen uw ooch.
Een lonckjen had ick daer af liever op den dach,
| |
| |
Als dat, den heelen tijdt, 'tgantsch legher op my sach.
Doch waert dat vroomheyt eel soo prickeld' uw ghemoedt,
Dat ghy my, voor mijn landt, te waghen riedt mijn bloedt;
Ghelijck Pantheia' haer man, met harnas, heeft bekleedt,
Van haer kleynoodjes spijs, doen hy voor Cyrus streedt;
Ick voer nae Troye toe. maer als het lach in as,
En ick ontent de strandt, daer Napels nu leyt, was;
Onnoodich dunckt my waer't, dat ick my selven vast
Met koorden, knoop op knoop, deed binden, aen de mast.
Loftuytery de kloeckst men vaeck becooren // siet.
Maer Meereminnen sang belas mijn ooren // niet.
Al queelden zy haer best: Vlysses herwaerts jaecht,
O alderbraefsten Heldt, daer Griecken roem op draecht.
My dunckt, al waer ick vry van keten en van snoer,
Ick dede mijn Peilloot niet eens verwricken 't roer:
Maer hield mijn rechte loop, met stijfheyt van ghemoe,
Nae d'Itacoische wal, op u, mijn leydstar, toe.
Mijn brandt, in spijt des tijdts, sou blyven ongheblust
Der ZeeGodinnen min, noch der Princessen lust
En sou den yver doon, die my tot uwaerts dreef;
| |
| |
Noch stillen't wee, in't hart, daer liefd u naem in schreef.
De glaesde dochter van de glinsteringhe Son
My, met haer goochelspel, wat marrens brouwen kon:
Maer uw verheven deuchd te wi'en uyt mijn ghedacht,
Had Tijt, noch Toovery, noch soet, noch suyr de macht.
|
|
Auteursrechtvrij