Emblemata amatoria



[pagina 110]
Sonnet. Voor't droevighe ghemoedt ghesmoort in hooploos leydt Is niet soo soet het licht, als, nae bedompte vveecken, De triumphante Son comt door de vvolcken breecken, En praelt alleen in't velt, 't vvelck hy met gloor bespreyt; Soo soet ist vvintjen niet dat uyt den Oosten vvayt, Voor Harders, die der dichte' en frische bladren deecken In koele schaduvv, vrijdt van 'sheeten middachs steecken; Als my een treeckjen van u schelle vriendlijckheyt. Een treeckjen doet meer lust in mijn ghemoet ontluycken Als't Hart ter nauvver noodt de Iacht ontvlucht kan suycken VVt killende Fonteyn, met zynen adem drooch. En ghy mijn siel ontvliet my met ghesvvinder vaerden, Ach zacht ghy scheurt my't hart te lijf uyt, snelle paerden, En biedt voor't licht mijns liefs een stofvvolck aen mijn ooch.