Emblemata amatoria



[pagina 92]
Sonnet. Schoon ooghen die vermeucht te nemen en te gheven De sielen die ghy vvilt door uvven harssenstrick. Die, met het spelen van een vriendelijcke-blick, Soo vaeck ontsteeckt, en bluscht, de vlamme van mijn leven. Ach in vvat dampe moet mijn siel onseecker svveven, Door vvrevle nydicheyt, en't ongeval vol schrick, Met haer verbolghen storm, en svvarte wolcken dick, Sint datse tusschen mijn en u mijn Sonne dreven! MeVrouvve' in dese nacht, in desen hel vol smart, Neem ick mijn toevlucht tot u beeldt, dat in mijn hart Soo groot verheven staet, en vult alleen mijn sinne. Maer uyt haer claerheyt, (laes!) my gheen verlichtingh rijst, En zy doet meer niet dan dat zy my annevvijst, Hulpeloose afgodin, op u alleen Godinne.