De wylde boerinne en oar wurk

[p. 183]

De dea fan Ophelia

Der waakst in wyljenbeam skean oer in slinke;
Syn grize blêden spegelje yn de stream.
Hjir kaam hja mei útwrydske blommeslingers
Fan koweblomkes, leppelblêd en nettels
En reade tsjelken, mâl ferneamd troch boeren,
Mar dy't ús famkes deamansfingers neame, -
Hja klom omheech om oan de bûgde twigen
Har ûnkrûd op te hingjen, mar dêr briek
In nyd'ge tûke en mei har krânsen foel hja
Yn 't skriemend beekje. Op d' útsprate klean
Bleau hja in hoartsje driuwen as in alf,
En njuente ûnderwilens âlde sankjes,
As wist hja fan har eigen noed net ôf.
Hja like in wêzen, berne yn 't wiet, en mei
Dat elemint fertroud. Lang koe 't net duorje.
Har rôkken, swier fan 't wetterslinen, sûgden
It earme bern mei har swietlûd'ge sang
Yn 't sompich grêf.