Het vlot

Begraafplaats

Het strand was wit en hard. Wind blies droog zand over nat zand. Het ritselde in het zwarte blaaswier. Het hoopte zich op achter stokjes en planken.

De lucht was ook wit, was van licht gemaakt.

En de zee was nog steeds bezig, zij was het nergens mee eens natuurlijk. Ik deed net alsof ik het niet in de gaten had.

Voor mij lag een uitstekende balk. Ik keek er eerst een tijdje naar, met mijn handen in mijn zakken, want het was koud. Toen liep ik wat rond de balk, om hem beter te kunnen keuren en ik mat hem door passen te ne-

[p. 162]

men; twee en een halve pas. Ik proefde als het ware de balk en ik verbeeldde me dat ik er al op zat tussen de golven en probeerde in gedachten na te gaan hoe diep-ie zou liggen en schatte het gewicht.

Mis, de balk bleek, toen ik hem wilde verschuiven, veel zwaarder dan ik gedacht had. Hem een klein stukje verplaatsen was al moeilijk: de balk wilde eigenlijk geen duimpje opzij. Hij hield zich halsstarrig aan de bodem vast. Het was alsof hij wist wat ik met hem van plan was. Hij vertikte het om mee te werken, maar toen ik er mijn volle gewicht van 45 kilogram tegenaangooide, bewoog hij toch.

Ik tilde hem bij een uiteinde op en trok hem voort, daarbij een streep in het zand trekkend, even breed als de balk zelf; twintig centimeter, schatte ik.

De balk was dus te verslepen. Ik moest niet dezelfde fout maken als Robinson Crusoe. Die ondernam van alles en nog wat om van zijn eiland af te komen.

Eerst ging hij kijken naar de sloep die afkomstig was van het schip dat op de rotsen te pletter geslagen was. De sloep lag ondersteboven op een zandheuvel en was onwrikbaar. Robinson hakte wat bomen om, waarvan hij hefbomen en rolletjes ging maken. Daar was hij vier weken mee bezig, maar het was overbodig werk want het lukte hem niet de sloep om te keren. Hij groef zand weg om het ding te laten kantelen, en ook dat werkte niet.

Daarna ging hij een dikke boom omhakken. Hij wilde die uithollen en er dan een kano van maken. Hij zocht een boom uit van wel anderhalve meter dik en hij had drie weken nodig voordat hij de boom had omgehakt. Toen werkte hij nog eens vier weken om de kruin eraf te krijgen en dan nog weet ik hoe lang om er een beetje de vorm van een boot aan te geven en vervolgens nog eens maanden en maanden om hem uit te hollen met

[p. 163]

hamer en beitel. Het werd een boot, groot genoeg om er zesentwintig man in te vervoeren!

Toen hij die boot af had was hij erg blij. Hij had echter te vroeg gejuicht, want hij kreeg die kano niet naar de zee, alleen door het graven van een kanaal. Hij rekende uit dat hij maar liefst twaalf jaar nodig had om dat kanaal klaar te krijgen!

Aan dat hoofdstuk uit Robinson Crusoe dacht ik toen ik daar met die balk aan het slepen was, en dus gooide ik hem maar neer en ging in het zand zitten om na te denken en ik keek naar de strandvlooien die ik aan het schrikken gemaakt had en die over het zand stuiterden, even maar, want ze kropen weer vlug de grond in. Glazige beestjes waren het, met veel poten en sprieten. Ze hielden zich dood als je ertegen duwde en ze keken je voortdurend aan met hun kleine zwarte oogjes.

De grond in, dat was een goede tip van ze en ik maakte ergens in het droge zand bij de duinen een kuil van drie passen en begroef daar de balk, aldus de plek bepalend waar ik mijn vlot zou maken.

In de loop van de weken die volgden zocht ik nog wat meer balken en planken en ik begroef ze allemaal daar bij die eerste balk. Zo werd het een begraafplaats van balken. Ze zouden op een ochtend in de lente uit hun graf oprijzen en een nieuw balkenleven beginnen!