Het beroemde prentenboek naar Struwelpeter

[p. 17]

VI. De geschiedenis van den wilden jager.

Eens trok de wilde jagersman
Zijn grasgroen nieuwe pakje an,
Nam weitasch, kogels en geweer
En ging op jacht. Dat deed hij meer.
Hij droeg een bril op zijnen neus
En stapte wilder dan een reus,
De haas verstopt zich in een kool
En is om 't jagertje in den jool.

Fel scheen de zon, heet was het weer,
Te zwaar werd 't groote schietgeweer,
De jager strekt zich uit in 't gras,
Dat kwam ons haasje juist van pas,
Dat zachtjes naar den jager liep,
Toen deze luide snurkend sliep.
Het nam 't geweer en ook den bril
En liep toen ijlings weg, heel stil.

Den bril nu had het haasje net
Zich zelven op den neus gezet,
En schieten wil het met 't geweer,
En ziet, dat vreest de jager zeer.
Hij loopt bang weg en jammert: ‘och,
Mijn lieve menschen, help me toch!’

[p. 18]

 

 

De wilde, wilde jagersman

 

Draaft voort, zoo hard hij draven kan,

 

Tot hij geheel was uitgeput

 

En radeloos sprong in eenen put.

 

De haas schoot toen poef, pif, pof, paf,

 

't Geweer des wilden jagers af.

 

Zijn vrouw zat rustig op de stoep

 

En dronk er koffie; 't kopje, floep!

 

Dat schoot het haasje stuk, in twee!

 

En 't vrouwtje klaagt nu ach en wee!

 

Maar bij den put zat op het grint,

 

De haas z'n oudste zoon. Dat kind

[p. 19]

 

 

Dat kreeg de koffie op den neus.

 

Geloof je 't niet? 't Is tòch zoo, heusch!

 

Het riep: ‘Wie heeft mijn neus verbrand?

 

Het doet zoo'n pijn, ik heb het land.’