Een aardig prentenboek met leerzame vertellingen(1898)–Heinrich Hoffmann– Auteursrecht onbekend Vorige Volgende [pagina 18] [p. 18] De allerdroevigste Geschiedenis met de zwavelstokjens. Paulientjen bleef te huis; alleen, Naar Tante gingen de ouders heen; Zij was een 'kleine lagchebek En liep al zingend door't vertrek;- Daar zag ze op eens een doosjen staan, Met zwavelstokjens volgelaân: ‘Ei!’ riep Paulien, ‘dat zou voor mijn ‘Een regt pleizierig speelgoed zijn.’ En zoo gezegd, en zoo gedaan,- Zij stak een zwavelstokjen aan. En Pietje en Mietje, 't kattenpaar, Dat zag vermanend op tot haar; Zij dreigden 't meisje met den poot: ‘Bedenk toch, dat Papa 't verbood! Mio! Miaauw! Mio! Miaauw! Och toe, Paulientjen, laat dat gaauw!’ Maar neen, toch gaat Paulientjen voort, Omdat die vlam haar zoo bekoort, Die knist'rend heen en weder gaat, Gelijk gij 't zien kunt op deez' plaat. Wat had ze een pret, die lagchebek! Zij sprong van blijdschap door 't vertrek. En Pietje en Mietje, 't kattenpaar, Dat zag vermanend op tot haar; Zij dreigden 't meisje met den poot: ‘Bedenk toch, dat Mama 't verbood! ‘Mio! Miaauw! Mio! Miaauw! ‘Foei gooi het weg, Paulientjen! gaauw!’ [pagina 19] [p. 19] O, schrik! haar' kleertjes vatten vlam; Ach! dat ze ook aan dat doosjen kwam! Daar brandt de hand reeds en het haar, En eindlijk brandt zij heelegaar. En Pietje en Meitje schreiden, Zoo droovig met haar beiden. ‘Komt hier! Ter hulp! och komt gezwind! ‘Komt ouders! komt! Daar brandt uw kind! Miaauw! Mio! Miaauw! Mio! Och Pietje en Mietje schreiden zoo. Verbrand is 't meisjen heelegaar, Het arme kind! met huid en haar; Ze is tot een hoopjen asch vergaan, Waar nog 'haar schoentjens nevens staan. En Pietje en Mietje schreiden, Zoo droevig met haar beiden: ‘Mio! Miaauw! Mio! Miaauw! ‘Och, dat zij 't ook niet laten wou! ‘Wij minden haar zoo teeder, ‘Nu zien wij haar niet weder.’ Vorige Volgende
Auteursrecht onbekend Auteursrecht onbekend Auteursrecht onbekend
Auteursrecht onbekend
Auteursrecht onbekend
