Notenkraker en muizenkoning

[p. 5]

[Eerste Deel]

[p. 7]

Eerste hoofdstuk.
De kerstavond.

Op den 24^sten December was het regel, dat de kinderen van dokter Staalboom den heelen dag niet in de binnenkamer mochten komen, en nog veel minder in de zaal daarachter. Nu, ze wisten wel waarom: de kerstboom werd in orde gemaakt.

In een hoekje van de achterkamer zaten Frits en Marietje. Het begon al te schemeren en er kwam niemand om het licht aan te steken. De kinderen vonden het wel een beetje griezelig, zoo in 't donker te zitten, en waren daarom maar dicht bij elkaar gekropen. Frits, de oudste van de twee, vertelde fluisterend aan zijn zevenjarig zusje, dat hij den heelen

[p. 8]

dag al geschuifel in de gesloten kamers had gehoord en dat er strakjes zacht getimmerd was. Ook had hij daarnet een klein mannetje met een doos onder zijn arm door de gang zien sluipen, en hij meende heel zeker, dat het oom Drosselmeier geweest was. Toen klopte Marie in haar handjes van plezier en riep: ‘O wat voor moois zal oom Drosselmeier nu weer voor ons gemaakt hebben!’

De vrederechter Drosselmeier was een wonderlijk mannetje; hij was klein en mager, en had een pieterig gezichtje vol rimpels. Op de plaats van zijn rechter oog zat een groote zwarte pleister en zijn hoofd was haast heelemaal kaal, waarom hij dan ook meestal een wit pruikje droeg. Die pruik was heel kunstig uit gesponnen vlas gemaakt. Oom Drosselmeier had dat zelf gedaan; maar wat die ook al niet kon maken! Neen maar, je zou versteld gestaan hebben, als je dat gezien had. Wanneer een van de mooie pendules in 't huis van dokter Staalboom ziek was en niet zingen kon, dan kwam oom Drosselmeier, zette zijn pruikje af, trok zijn koffiebruin jasje uit, deed een blauw schort voor, en stak en peuterde met allerlei scherpe instrumenten in het uurwerk, dat het Marietje zelf bepaald pijn deed, - maar hij deed toch volstrekt geen kwaad aan de klok. Ze leefde er altijd weer van op, en begon dan opnieuw zoo vroolijk te snorren en te zingen, dat iedereen er schik in had. Altijd had oom, als hij kwam, wat aardigs voor de kinderen in zijn zak; nu eens een mannetje, dat zijn oogen verdraaide en buigingen maakte, als je op een knopje drukte, dan weêr een doosje, waar een vogeltje uit sprong, en zoo al meer van dat gedoe. Maar met Kerstmis kwam hij altijd met een bijzonder mooi stuk aanzetten, wat heel kunstig gemaakt was, waarom mama Staalboom het dan ook altijd direct netjes opborg.

‘Och, och, wat voor moois zal oom Drosselmeier nu weêr voor ons gemaakt hebben,’ zei Marie. Frits meende, dat het niet anders kon zijn dan een vesting, waarin de soldaten op- en afmarcheerden, en dan moesten er andere soldaten komen, die de vesting wilden innemen, maar dan zou

[p. 9]

de bezetting met kanonnen gaan schieten, dat het daverde en knalde. ‘Neen, neen,’ zei Marie, ‘oom Drosselmeier heeft tegen mij gesproken over een mooien tuin, met een vijver er in en echt water, en daarop zwemmen heel prachtige zwanen met gouden halsbandjes om, en die zingen allerlei mooie liedjes. Dan loopt een klein meisje door den tuin naar den vijver en lokt de zwanen naar den kant, en voert ze met marsepein. “Gekkepraat,” bromde Frits, “zwanen eten geen marsepein en een heelen tuin kan oom Drosselmeier ook niet maken. Och, eigenlijk hebben we niet veel aan de dingen, die oom maakt; ze worden toch dadelijk opgeborgen. Dan heb ik veel liever het speelgoed, dat we van papa en mama krijgen; dat bewaren we zelf en daar mogen we mee doen, wat we willen.” Toen gingen de kinderen verder aan 't gissen, wat ze zoo al zouden krijgen. Marie hoopte op een mooie pop; want Truitje (haar grootste pop) werd er in den laatsten tijd niet beter op; die viel ieder oogenblik omver en had daardoor allerlei leelijke schrammen in haar gezicht gekregen en er was geen schoonhouden aan haar kleertjes met dat gerol over den grond. Het hielp niets, of je haar al beknorde. Ook had mama heel stilletjes gelachen, toen Marie het bruine parapluutje van nichtje Bertha zoo prachtig gevonden had. Frits zei, dat hij geen een schimmel in zijn paardestal had en dat er bij zijn soldaten geen cavaleristen waren, iets wat papa ook heel goed wist.

Zoo babbelden de kinderen in afwachting van de dingen, die komen zouden. Ieder jaar werd het Kerstfeest op deze wijze in hun huis gevierd. Vooraf vertelde moeder zoo mooi van het kindeke Jezus, en zuster Louize leerde hun Kerstliedjes, die ze 's avonds onder den boom zongen.

Het was nu heelemaal donker geworden in de achterkamer. Frits en Marie zaten stijf tegen elkaar aan en zeiden geen woord meer. Ze meenden een geruisch als van vleugelen in de kamer te hooren en een zachte liefelijke muziek. Daar zagen ze een streep licht op den muur.

“De Kerstengeltjes waren hier, Frits,” zei Marie zacht. “Nu gaan ze zeker weg naar andere kinderen toe.”

[p. 10]

Tingeling, tingeling, klonk het. Wijd open vlogen de deuren en zoo'n heldere glans straalde de kinderen tegen, dat ze verblind van het licht stokstijf op den drempel bleven staan. Hè, hè,’ zeide ze en verroerden zich niet. Toen nam moeder de kinderen bij de hand en zei: ‘Kijk nu eens, wat de Kerstengeltjes gebracht hebben.’