Horae Belgicae

LXXXIX.
¶ Een oudt liedeken.

JCk draghe naest mijnder herten.
Een verborghen mutsken fijn
Stont ick in haren sinne
Als si doet inde mijn.
Ende ic die waerheit wiste
So waer mijn trueren ghedaen.
Nv weet ick van te voren wel.
dat die liefde is vergaen.
Jck quam aen eenen verdoolden wech.
Ende daer vant ick een lindeken staen
Jck ghinck mi sitten rusten.
Jc was seer moede ghegaen
Jck ontspande mijnen boghe
Jck ruste mi in dat gras
Daer peynsde ick om die liefste mijn
Waer dat si veruaren was
Jck rade allen ghesellen ionck
Ende alle meyskens wel.
Dat si hem wachten vander muts.
Ten is gheen kinderspel
Si was mi aengedrongen.
Gegespt gelijc een schoe
Jck wilse gaen laten varen
Ende spreken den wijsen man toe
Mer die dit liedeken dichte
dat was een meysken fijn

[p. 135]

 

Si hadde die muts van neghen maenden.

 

Si en constese niet voorby.

 

Si hadse neghen maenden lanck

 

Jn also grooter noot

 

Al vander muts is si ghestoruen

 

God gheue haer siele blijschap groot