Horae Belgicae

[p. 162]

¶ Nr. 79.

Dit is die wise:
Men hoort daer in des lieven meies daghen
al door den berch, al in d......

Tis al verdriet daer ic mi hene kere,
ic mach wel droevich wesen.
die dach valt mi eens jares lanc,
mi en lustet niet langher te leven.

O bloeijende werelt ghenoechelic
in minen dommen sinnen,
ghi hebt mijn hert so seer doorwont
mit uwer valscher minnen.

Mi dochte jae sijn ghenoechelic
der creaturen minne;
si sijn nochtans bedrieghelic,
als ickes mi wel besinne.

Die werelt die moet ghelaten sijn,
die creaturen vergheten.
het gaet mi nare dan die doot,
mi dunket mijn herte sal breken.

Och wie gheen liden en heeft besocht
die en cans niet uut ghespreken,
hoe wee dat jonghe herten doet
haer natuur te breken.

Mijn viande sijn ghewapent hart,
si hebben mijh herte beclommen,
si schieten mi al mitter vaert
so menighe brede wonden.

Si ligghen voor mijns herten door
so fel tot allen stonden,
si schieten daer vurighe schutten door
al door mijns herten gronde.

[p. 163]

8.

Och lieve here, nu weest mi bi,

 

en wilt mi niet begheven!

 

ic sal noch in den strijt gaen staen,

 

al soudet mi costen mijn leven.

 

 

9.

Och alle dinc wil ic varen laen

 

ende Jesus minne verwerven.

 

och herte, ghi moet bedwonghen sijn,

 

natuur ende ghi moet sterven!

 

 

10.

Och dat ic immer sterven moet,

 

daer voor vrucht mine nature,

 

si raet mi altoos quaet voor goet,

 

dat sterven wort mi sure.

 

 

11.

Als ic mi kere tot minen lief

 

al om sijn minne te leren,

 

so moet ic hebben menighen strijt

 

teghen mine nature.

 

 

12.

Ic soude so gheerne sijn dienre sijn,

 

dat wort mi veel te sure,

 

nochtans en wil ickes laten niet,

 

hi sals mi noch wel lonen.

B. 2.