Horae Belgicae

[p. 148]

¶ Nr. 68.

Het souden twee ghelieven goet
uut gaen minnen.....

Och rijc heer god, hoe mach ic mi verbliden?
so waerwert dat ic hene gae,
altoos so moet ic striden.
vindic mi dan ghewapent niet,
so lide ic pijn ende swaer verdriet.
och rijc here god, nu help mi striden!

Mijn eighen sinnen willen mi bederven,
si kiken also gaerne uut,
si willen also node sterven,
nochtan so moetet ghestorven sijn.
selt rike godes verworven sijn,
so moet natuurken sterven.

Mijn eighen sinnen wil ic gaen bedwinghen:
waer toe dat icse gheneighet sie,
dat en wil ic niet volbringhen.
al sout mi costen vleisch ende bloet,
het sel der sielen wesen goet.
here god, helpt mi volbringhen!

Die lose valsche werelt spreect hier teghen:
ghi sijt so jonc van jaren,
ghi mocht noch langhe leven,
ghebruket uwe jonghe joocht,
die werelt te laten is noch te vroech,
sijt vrolic in dit leven!

Die lose valsche werelt wil mi vanghen:
si heeft dat jonghe herte mijn
in hare minnen verhanghen.
des claghe ic god al mijn verdriet,
die werelt en wil ic dienen niet,
mach icse wel ontganghen.

Nu bidden wi den heer die sterf van minnen,
dat hi ons sijn gracie gheef:
nae god is mijn verlanghen.

[p. 149]

 

die stelt sijn herte in Jesus cruus,

 

die werelt die is mit hem confuus:

 

nae god is mijn verlanghen.

 

 

7.

Nu bidden wi den heer die sterf van minnen,

 

dat hi ons sijn gracie gheef.

 

nae Jesus is mijn verlanghen,

 

dat wi hier boven al in sijn hof

 

hem ewelic moghen gheven lof

 

ende altoos sanctus singhen.

A. 93. - Hs. 1, 4. vint ic - 4, 1. teghens.