Horae Belgicae

[p. 134]

¶ Nr. 61.
Ic wil mi selven troosten ende maken (enen moet)

Ic wil mi gaen verbliden,
verhoghen minen moet,
so mach ic overliden
al tot dat ewighe goet.
in mi ist al bevanghen
dat mi verbliden mach.
hem wil ic ane hanghen
ghestadich sonder verdrach.
Wanneer dat ic aenschouwe
die dinghen in deser tijt,
so mach des mi wel rouwen,
dat ic mi heb verblijt
in desen creaturen,
die hier beneden sijn,
want si altoos versturen
die vrede des herten mijn.
Nu wil ic god verkiesen
ende minnen boven al
ende mi in hem verliesen,
daer ic ghebruken sal
dat bloeijen sijnre minnen
in mi sonder verdriet.
het gaet al boven sinnen,
men cans vertellen niet.
Niet meer en wil ic denken
al op der werelt eer,
si gheeft mit haren wenken
so menighe valsche leer,
daer si mede wil bedrieghen
haer minres al ghemein,
maer die tot gode vlieghen
die bliven altijt rein.

A. 15. Schon Horae belg. 2, 32. Dasselbe Lied in A. 86 um elt Strophen vermehrt mit folg. Abweichungen: 1, 1. verheffen (verbliden) - 1, 5. daer ist al in bevanghen - 2, 3. so mach het mi w.r. - 3, 7. dat gaet - 3, 8. ic en cans.