Horae Belgicae

¶ Nr. 52.

Dit is die wise:
Hoe lichdi nu ende slapet,
mijn alreschoonste vrouwe?

Ic hoorde op eenre morghenstont
dat scheiden seer beclaghen.
dat scheiden heeft mijn hert doorwont,
ghebracht in groten vare.

Mijn hert dat was in groter pijn,
dat scheiden moest ic leren:
natuur die heeft so menighen deer,
eer si haer can omkeren.

Nu scheiden wi, nu scheiden wi,
och dat moet immer wesen.
so wie heer Jesus minne draecht,
sal scheidens wel ghenesen.

Nu scheiden wi, nu scheiden wi,
ende dat moet immer sijn.
dat ic ghescheiden niet en can,
dat is mijnre herten pijn.

[p. 120]

5.

Scheiden is een edel schat

 

diet wel ghelijc can draghen,

 

si wanderen in der minnen pat,

 

die scheiden sonder claghen.

 

 

6.

Scheiden is een bitter woort,

 

des wordic wel ontware.

 

scheiden heeft mijn hert gheschoort,

 

ghebracht in groten vare.

 

 

7.

Dat ic dat scheiden niet en can,

 

dat moet ic nu besuren.

 

scheiden heeft mijn hert doorwont,

 

ghebracht in groten truren.

 

 

8.

Als ic wel seker waende te sijn,

 

so werdic nae bedroghen.

 

scheiden is een medecijn,

 

ic bin daer mede ontfloghen.

 

 

9.

God gheve dat hi moet sijn verblijt,

 

sijn hert in doochden fijn,

 

die dit lietken heeft ghedicht:

 

scheiden was hem grote pijn.

B. 33. - Hs. 1, 4. in groter vare - 4, 4. grote pijn - 5, 1. staet (schat) - 6, 4. in groter varen.