Horae Belgicae

[p. 118]

¶ Nr. 51.
Nu jaecht den vulen druut, jaechten uten lande.

Nu scheiden wi, nu scheiden wi,
dat scheiden moet immer wesen.
die Jesum mint die is so vri,
des scheidens sel hi ghenesen.

Ic sat op enen vasten gront,
daer van so moest ic scheiden
ende comen tot eenre corter stont
in eenre dorrer weiden.

Mijn hert dat is in pinen groot,
dat ic moet scheiden leren.
natuur die sterft so menighen doot,
si moet haer wil ontberen.

Dat scheiden is een edel schat:
diet wel ghelijc can draghen,
die wandert in der minnen pat,
die scheidet sonder claghen.

O lacy des en heb ic niet ghedaen,
dat moet ic nu besuren.
dat scheiden heeft mi wee ghedaen,
het doet mi dicwijl truren.

Noch en wil ic in minen moet
dat scheiden niet versmaden.
dat scheiden sel mi wesen goet,
ic heb mi so beraden.

Dat scheiden is een bitter woort,
dat wordic wel ontware.
dat scheiden heeft mijn hert ghestoort,
ghebrocht in groten vare.

[p. 119]

8.

Doen ic wel seker waende sijn,

 

was ic bi nae bedroghen.

 

dat scheiden was mi een medecijn,

 

ic bin daer mede ontfloghen.

 

 

9.

Nu bid ic god dat hi verlicht

 

sijn hert in doochden fine

 

die ons dat liedekijn heeft ghedicht,

 

dat scheiden was hem een pine.

A. 36. Hs. 1, 4. dat scheiden.