Horae Belgicae

¶ Nr. 119.
Ein Anderer soll die Rosen brechen.

Het was een gheselleken was goet van prijs,
hi had een boelken in sinen sin,
hi bat haer om die stadighe min,
oft si sijn vriendinneken woude sijn.
‘schone joncheer, ten mach niet sijn,
daer en is niet meer dan een allein
die van minen rooskens root
plucken sal die bladerkijn.
ic hoop, hi sal noch weder comen
die vervrout dat herte mijn.’
‘Schone joncfrou, haddic den slotel,
in uwen boomgaerden so woudic gaen,
die rooskens woudic breken sijn,
die bladerkens woudic laten staen.’
‘schone joncheer, tis wel te verstaen,
ghi en moghet niet ane gaen,
daer en is niet meer dan een allein
die van minen rooskens root
plucken sal die bladerkijn.
ic hoop, hi sal noch weder comen
die vervrout dat herte mijn.’
‘Schone joncfrou, in sulker maten
legghic mijn hooft in uwen schoot:
troost ghi mi niet in corter stont,
van rouwen moetic bliven doot.’

[p. 227]

 

‘schone joncheer, ten doet gheen noot,

 

dat ghi blivet van rouwen doot,

 

daer en is niet meer dan een allein

 

die van minen rooskens root

 

plucken sal die bladerkijn.

 

ic hoop, hi sal noch weder comen

 

die vervrout dat herte mijn.’

4.

‘Schone joncfrou, ghi sijt so stout

 

ende driest in uwen sin:

 

ic hebbe wel hogher berch sien dalen

 

dan oft uw toornken nederviel.’

 

‘schone joncheer, dat weet ic wel,

 

dat mijn toornken vallen sel,

 

daer en is niet meer dan een allein

 

die van minen rooskens root

 

plucken sal die bladerkijn.

 

ic hoop, hi sal noch weder comen

 

die vervrout dat herte mijn.’

Weimar. Hs. 1537. Kr. 45. - Hs. 1, 8. hie (die) - 1, 10. der freuitt (vervrout) - 2, 1. schlotten (slotel) - 2, 4. haenn (staen).

¶ 4, 3. dalen, niedergehen, sinken.