Horae Belgicae

¶ Nr. 72.
Die Wirthstochter und der Reiter.

Het quamen drie ruiters ghelopen
so verre int duitsche lant
met netten ende met cnopen, ja cnopen,
het waren die beste die men vant.
Si quamen voor eender waerdinnen huis
al daer men tapte den wijn:
‘waerdinne! wi dronken so gaerne, ja gaerne,
wi en hebben gheen gheldekijn.’
‘Waer op soude ic u borghen?
ghi coomt uit vreemde landen:
uw clederkens die sijn dinne, ja dinne,
ghi en hebbet ghelt noch panden.’
Doen sprac dat joncwijf van den huis:
‘nu tappet den ruiters den wijn!

[p. 166]

 

al dat si verteren, ja teren

 

daer sal ic u borghe yoor sijn.’

5.

Doen sprac die vrouwe van den huis:

 

‘en spreket niet so bout!

 

si souden u helpen verteren, ja teren

 

uw silver ende ooc uw gout.’

6.

Doen sprac dat joncwijf van den huis:

 

‘ic woude die joncste ruiter ware mijn

 

ende icker mede soude wandelen, ja wandelen

 

van Straesborch tot op den Rijn!’

7.

Die joncste ruiter tooch uit sijn net

 

ende worpt in der maghet schoot;

 

daer stont die edel ruiter, ja ruiter

 

in een wambeis van goude root.

Antw. LB. 1544. Nr. 58. (Uhland Nr. 148. Willems Nr. 100.) Bei Willems die Ueberschrift ‘Berooid, maer lief’ (arm, aber lieb) - gauz verfehlt.

¶ 5, 2. bout, trotzig.