Horae Belgicae

¶ Nr. 34.
Die Edelfrau und der Schreiber.

‘Ic hoorde een watertje ruiselen,
mi docht, het was den Rijn.
ic hebber te nacht gheslapen
bi een bruin maechdelijn.’
‘Hebt ghi te nacht gheslapen
bi een bruin maechdelijn,
dats morghen sult ghi hanghen
al aen een galghelijn.’
‘Waer om so soudic hanghen,
ic en ben voorwaer gheen dief;
het hertje van mijn jonc leven
heeft schone joncvroutjes lief.’
En dat verhoorde een vroutje,
so riken lantsheer sijn wijf,
si liet haer paerdeken sadelen,
't was om den schriver sijn lijf.

[p. 102]

5.

Doe dat paert ghesadelt was,

 

de spore was aenghedaen,

 

doe most dat lose schrivertje

 

ter galghe opwaert gaen.

6.

Maer doen hi op de leder clam,

 

al op de derde trap,

 

hi keec so dicmaels omme,

 

offer niemant voor hem bat.

7.

‘Mijn heren, sei si, mijn heren,

 

wilt doch een woort verstaen:

 

of daer een goelijc vroutje

 

quam voor uw beddeken staen?’

8.

‘Dat daer een goelijc vrouwetje

 

quam voor mijn betje staen,

 

ic souse so heimelic cussen,

 

in mijn blanke arm ontfaen.’

9.

‘Soudt ghijse so heimelic cussen,

 

in uw blanke arm ontfaen,

 

so heeft dat lose schrivertje

 

ooc anders niet misdaen.’

10.

‘Com af, com af, loos schrivertje!

 

behouden is jouw lijf,

 

dat heeft ghedaen een vroutje,

 

so riken lantsheer sijn wijf.’

11.

‘Heeft dat ghedaen een vroutje,

 

so riken lantsheer sijn wijf,

 

behouden moet si haer eertje

 

ende ic mijn jonghe lijf!’

Holländisch: Oudt Amst. LB. bl. 90. Oudt Haerl. LB. 16 en 27 dr ¶ 7, 3. goelijc, lieblich.