Onze sporthelden. Deel 3

[p. 181]

Van levenslust tintelend:
Carla Reiziger
Verknocht aan Voorwaarts

In 1999 zal onze oudste voetbalclub, met name VOORWAARTS onze eeuw afsluiten als eerbiedwaardige 80-jarige en meer dan de helft van deze mensenleeftijd is Carla Reiziger-Liesdek, geboren op 26 mei 1935 met hart en ziel, met vlees en bloed verknocht aan deze club. Carla, opgroeiend in de Gonggrijpstraat, raakte in die buurt reeds heel jong (13 jaar) geporteerd voor vooral de kunstige en kunstvaardige voetbalstaaltjes van een Hans Nahar, een Naloop, Budiker, Knel, Landkoer, allen topsporters en zeer populaire cracks. Maar ook in haar directe familie-omgeving waren fervente sportbeoefening en sportbeleving niet vreemd. Haar broer Rudi Liesdek was ooit 2e bodybuilding kampioen van Suriname, voorafgegaan door een bloedverwant August Wesenhagen die eerste was. Haar zwager John Brewster was een topatleet en later trainer/coach. Het hoeft dan ook niet verwonderlijk te zijn, dat Carla als leerlinge van de Hendrikschool (mulo) met zijn prachtig gymlokaal aan alle onderdelen meedeed, later vooral aan atletiek en korfbal en ook damesvoetbal o.l.v. de heren Mans en Samsie.

Over hoe ze bij Voorwaarts belandde, bestaat de volgende anekdote: Op weg naar school passeerde ze samen met enkele goede vriendinnen dagelijks 's Lands Hospitaal. Daar had dan steevast een slungelige jongeman postgevat, die de meisjes telkens opnieuw lonkend toeriep: ‘Doen jullie je best op school, hoor!’ Toen ze erachter kwamen, dat die ‘heer’ in het hospitaal werkte en niemand anders was dan de zo veel bezongen keeper Graanoogst van Voorwaarts, kon niemand haar nog tegenhouden om naar een Voorwaartswedstrijd te gaan kijken, nog niet wetend, dat ze voortaan gedurig zou blijven gaan.

In het begin van de zeventiger jaren schreven Carla Reiziger-Liesdek, mevr. Kranenburg en mevr. Vrede-Dompig (de echtgenote van het SVB-factotum Frank Vrede) zich in op de scheidsrechtersopleiding. Ze slaagden alle drie. Voor haar broodwinning is Carla eerst in de ziekenverpleging gegaan om later definitief te kiezen voor de ambtelijke bureaucratie. Al bij al

[p. 182]

heeft zij de Lande 39 jaren gediend, waarna zij met welverdiend pensioen is gegaan.

Hoe ze de toekomst van haar hartendief Voorwaarts ziet?

Vanzelfsprekend is het haar een gruwel, Wanneer zij in sommige tijdvakken de club roemloos ten onder ziet gaan, maar dan is ze des te dankbaarder wanneer het team zich herstelt. Nu is er weer veel hoop. Onder leiding van trainer Jaliens worden de oefeningen en trainingen goed bezocht; er zijn gemotiveerde spelers die een goede invloed op de rest uitoefenen en de jeugdploeg is veelbelovend. Onder het huidige bestuur van voorzitter Boedjawan, waar Carla ook zitting in heeft, blijkt weer een tijd van opgang te zullen aanbreken en er wordt ernstig naar toe gewerkt om Voorwaarts bij zijn bigi-jari weer eens landskampioen te maken. Daar werkt iedereen aan mee en last but not least Walter Brathwaite, de technisch directeur. Niet te vergeten natuurlijk ‘waardemoeder’ Carla, die er zo goed als van alles is.

Carla Reiziger samen met het jeugdteam van Voorwaarts.