Onze sporthelden. Deel 3

[p. 167]

‘Klein, maar dapper’....
Armand Sahadewsing

Speler- aanvoerder- trainer- bondscoach Een kort, stevig en sterk kereltje, die ‘Mantje’, zoals hij bij wijze van vertroeteling of om de omgang te vergemakkelijken door goedbekenden genoemd wordt, ‘een klein manneke’, zou je kunnen zeggen, maar hij heeft zich aan degene die neigde hem te onderschatten steeds verrassend of verbijsterend doen kennen als kordaat, onverschrokken en moedig; ook op het voetbalveld als nimmer te laag te waarderen tegenstander, als slagvaardige aanvoerder op als bekwame trainer, Deze Armand Sahadewsing heeft zich in onze voetbalhistorie een blijvend-waardige plaats afgedwongen. Leest U maar met stijgende belangstelling.

Jongelingsjaren

Geboren op 2 juli 1938 ergens aan de Keizerstraat, bracht hij een goed deel van zijn prettige jeugd door in de omgeving van de Van Sypesteynlaan, waar zijn moeder naar toe verhuisd was. Niet te verwonderen dat hij zich daarom een product voelt en weet van het Plein van 12 mei, waar hij zijn eerste voetbalschreden zette samen met ietwat oudere speelmakkers: Stanley Dankoor en Leo Rack, de latere grote crack, die hem de fijne kneepjes van het voetbalspel bijbracht. Tot die ouderen behoorden ook de gebroeders Sedney, de gebroeders Eliazer, Humbert Boerleider en Karel Zeefuik. Armand maakte voortdurend en steeds meer vorderingen. De daar de boventoon voerende onbuigzame discipline hardde hem en hoedde hem ervoor al te vaak het schoolwerk op de tweede plaats te stellen, hoewel hij steeds meer en inniger van voetballen ging houden en dit hem een passie werd. Na het GLO belandde hij op de Lagere Technische School en vervolgens op de Nijverheids-school. Het gezin van moeder Maatstaf (vandaar zijn bijnaam ‘Maantje’, later verbasterd tot ‘Mantje’) bestond uit 3 meisjes en Armand als jongste. Werd hij begrijpelijk daarom als ‘broertje’ enerzijds vertroeteld, anderzijds kwam al het ‘mannenwerk’ voor zijn rekening, hetgeen niet heeft nagelaten er toe bij te dragen, dat hij niet met twee linkerhanden de wereld in ging. Armand was klein, maar dapper en een coïncidentie wil, dat de eerste club uit zijn jeugdjaren ‘Klein Maar Dapper’ (KMD) heette. In

[p. 168]

deze vereniging begon hij feitelijk zijn voetbalcarrière. Later speelde hij ook nog voor Sparta, Tuna en Unitas.

Mantje, de Transvaler

Op 17-jarige leeftijd trad Armand Sahadewsing toe tot de gelederen van Transvaal en mocht hij in de tweede klasse meespelen. In zijn eerste wedstrijd maakte hij op zijn gemak 4 goals en mocht hij als rechtsbuiten gelijk naar het eerste team, waarin opkomende sterren als Bleyert, Green, Person, Gullit, Eliazer e.a. In 1957 keerde André Kamperveen als sportleider terug uit Nederland en vatte zijn werkzaamheden aan als trainer van Transvaal in de plaats van ‘Vossie’ Belgrave. Jongens als Barron, Lagadeau, Breinburg die deel uitmaakten van het succesvol jeugdteam werden toen in de eerste klasse ingelijfd. Armand moest toen op last van de trainer in het middenveld opereren. Men onderkende zijn hardheid en moed en hij werd zowel als links- als rechtsback gebruikt en een enkele keer als binnenspelen. Na het vertrek van Humbert Boerleider werd hij de nieuwe stopper en aanvoerder van de ploeg. Hij nam zelf alle penalty's en heeft wonderwel nooit één gemist.

Mantje heeft jarenlang als laatste verdediger van Transvaal en ook van onze nationale ploeg (1957-1966) zich op uitmuntende wijze van deze moeilijke taak gekweten. In weerwil van zijn tekortschietende 1engte kon hij heel hoog springen, waardoor hij in staat was b.v. kopduels met lange tegenstanders met succes aan te gaan. Zijn voortreffelijk uithoudingsvermogen, zijn goede fysieke en mentale conditie, zijn grote inzet, zijn overwinningsdrang, zijn passie voor voetbal en zijn clubliefde hebben hem gemaakt tot de topvoetballer, die zijn onbeduidende gestalte overmatig wist te compenseren met natuurlijke begaafdheden en talenten die bij menig ander slechts gesteriliseerd worden aangetroffen en hij heeft heel lang mogen genieten van een niet tanende roem. Over clubliefde gesproken, iets wat hoe langer hoe schaarser aanwezig is bij voetballers! Armand is zo lang bij Transvaal gebleven, dat gesteld mag worden dat hij er zeker tenminste twee generaties heeft meegemaakt.

Buitenland

In december 1966 vertrok Mahadewsing naar Nederland, gesteund door een studievoorschot van de regering-Pengel en hij speelde er als semi-prof voor

[p. 169]

DWS-Amsterdam en DOS-Utrecht. Eén seizoen was hij bij Real Sranang als speler en daarna als trainer van de club. In Nederland behaalde hij ook de KNVB trainerslicentie D, C, en B en begon hij B terug in eigen land B aan zijn vormingswerkzaamheden bij Leo Victor, de nationale jeugdselectie en verschillende verenigingen die hij met raad en daad bleef bijstaan.

Na de komst van de Nederlandse trainer Groener was hij diens assistent en daarna was hij de bondscoach.

Tevreden terugblik

Op zijn 60ste nog fris en fit kijkt Armand Sahadewsing met tevredenheid, genoegen en dankbaarheid terug op al hetgeen hij uit de kracht van zijn Schepper heeft mogen presteren. Dan doemen vele momenten zoals zijn uitverkiezingen als ‘Beste speler Sterrentournooi’ en ‘Voetballer van het jaar 1965’, de vele zuiver genomen strafschoppen, de geprolongeerde landskampioenschappen van zijn club, de wedstrijden tegen buitenlandse teams en in het algemeen ‘die goede oude tijd’ voor zijn geest op. Bijna dromend denkt hij dan: ‘Ach, de Moor heeft zijn werk goed gedaan. De Moor moet nu van een rustige dag genieten’.

Armand Sahadewsing uiterst rechts in de gelederen van Transvaal als aanvoerder.
Mantje, als trainer / coach SVB-junioren