Onze sporthelden. Deel 3

[p. 150]

Sierlijkheid en sportiviteit hem op het lijf geschreven:
Jules Lagadeau
Sterke persoonlijkheid en technisch ‘af’

Jules Theodorus Lagadeau, geboren te Paramaribo op 31 Juli 1939 begon zijn sportloopbaan reeds op zeer jeugdige leeftijd in de omgeving van de Koningstraat. Eén van zijn kameraden, ene Leo Schipper heeft hem het meest gestimuleerd om ‘Koning Voetbal’ als hoofdschotel van zijn sportmenu uit te kiezen. Jules, met een bijzonder begaafde dosis aanleg voor deze tak van sport, stak toen reeds met kop en schouders ver boven zijn spelmakkers uit.

Zo, .... dit zijn dan enkele van de zo goed als alledaagse gegevens over één onzer voetballers van topklasse. Maar wij achten ons niet in staat de roemrijke antecedenten van Jules Lagadeau beter en treffender te verwoorden dan de Ambassadeur van de Republiek Suriname in Nederland, Drs. Evert Azimullah, t.g.v. de 22^e verjaardag van onze Republiek bij de uitreiking van de Eremedaille in goud, verbonden aan de Ere-Orde van de Palm.

De Ambassadeur hield deze toespraak om van o.a. deze sportheld de bijdrage aan onze voetbalontwikksling voor het voetlicht te brengen en noemde daarbij Lagadeau bij zijn bekende troetelnaam t.w. ‘Mister Voetbal’ en ‘Grootmeester’. Hij schetste waarheidlievend het een en ander o.m. als volgt:

‘Jules Lagadeau ontdekte zijn natuurtalent tijdens het voetballen op de Beatrixschool. Al spoedig nam hij deel aan de scholencompetitie en mocht als aanvoerder uit handen van de toenmalige gouverneur Klaassensz de kampioensbeker in ontvangst nemen. Zijn talenten ontgingen zijn vrienden van de Benjaminschool niet en die wisten hem te overreden zich aan te sluiten bij de Benjaminboys, een voetbalorganisatie uit de omgeving van het bij de jeugd zo geliefde Mr. Bronsplein. De bekende historicus André Loor was toen promotor van dit elftal. In 1957 maakte dit voetbalfenomeen zijn eerste buitenlandse voetbaltrip naar het toenmalige Brits Guyana.’

(Noot auteur: de selectie o.l.v. Ludwig de Sanders en André Kamperveen was in het kader van de Koninkrijksspelen samengesteld door de Commissie Samson-Nelom-Hoen om in Nederland te voetballen,

[p. 151]

maar de trip ging niet door. Guyana kwam in de plaats daarvan.) De Ambassadeur vervolgt:

‘In 1959 volgde deelname aan een voetbaltoernooi op Cuba en wel als lid van het nationale elftal en in 1960 deelname aan het kwalificatietoernooi voor participatie in de Olympische Spelen. Gespeeld werd tegen Argentinië, Brazilië en Peru.

‘Belangrijk is te noteren, dat Jules Lagadeau op jeugdige leeftijd - in 1957 - zijn debuut maakte als speler voor Transvaal, welke club zich in de hoogste klasse van de Surinaamse Voetbal Bond had gekwalificeerd’. (Noot: Vanaf 1955 had hij voor Robin Hood gevoetbald). ‘In Nederland bleek ook interesse voor Lagadeau te bestaan, die in 1963 als eerste Surinamer voor PSV speelde, maar een aangeboden contract niet kon accepteren en dus naar Suriname terugkeerde, waar hij trainer/coach werd van 1972-1974 en wel zowel voor de senioren als de junioren van Transvaal. In 1973 werd onderzijn bezielende leiding Transvaal landskampioen en jeugdkampioen. Lagadeau wist verder als trainer/coach van de s.v. Jai Hind deze club in de kompetitie van 1984/'85 van de eerste klasse op te trekken naar de hoofdklasse. Daarna was hij trainer/coach van de hoofdklasser Indramaju.

Jules was op het veld een sterke persoonlijkheid voor zowel zijn medespelers als voor de tegenpartij. Zijn uitstraling dwong gezag af in teamverband en voor zijn tegenstanders was hij onberekenbaar. Zijn assists, zijn passes, zijn fabelachtige techniek, zijn balvaardigheid en groots tactisch inzicht, gecombineerd met een formidabel speloverzicht waren ingrediënten uit de voetbalkeuken die Jules tot een perfecte en zelfs tot een profvoetballer maakten. Jules Lagadeau kreeg dan ook in zijn voetballoopbaan talrijke aanbiedingen om in het buitenland te voetballen, vooral van Braziliaanse elftallen die in Paramaribo aankwamen en belangstelling toonden voor de atletische, sierlijke en stijlvolle Surinaamse speler. We denken aan Botafogo met keeper Manga en Nilton Santos, Gerson en de latere trainer van het Braziliaans elftal Zagalo. Ook aan Fluminense met Garrincha en Flamenco. Voor zijn club en voor ons nationaal elftal was Jules van grote betekenis. Volgens onze informatie heeft hij nooit een rode kaart ontvangen van een

[p. 152]

scheidsrechter. Zijn looptechniek was bovendien dermate ontwikkeld, dat na een wedstrijd Jules er even schoon uitzag als voor de ontmoeting. Hij kon ook als geen ander zijn medespelers stimuleren, inspireren en de ploeg op sleeptouw nemen en hij beschikte daarenboven over een enorm voetbal-analytisch vermogen. Sportiviteit was hem op het lijf geschreven.’

Tot zover Ambassadeur Azimullah.

Jules, deze toejuichingen zich verlustigend in ontvangst nemend, moet overmand zijn geworden door voldoening en levensvervulling, althans voor wat het sportdeel van zijn ondermaans bestaan betreft. In elk geval zal zijn naam in Surinaamse voetbalkringen nog lange jaren worden genoemd.

Jules Lagadeau, hurkend 2e van links, in het nationaal elftal.