Onze sporthelden. Deel 3

[p. 18]

Wati Deets
Sportmanager van achtenswaardig formaat

‘Sportbeoefening, hetzij als actieve speler, recreant of sportmanager is een levenshouding. Zij vereist niet slechts volharding en zelfdiscipline, maar bovenal fairplay en respect voor de medesport-man/vrouw en voor het publiek. Daarbij zijn eerlijkheid en oprechtheid inherent aan fairplay. De aard van het spel brengt met zich mee, dat wij niet altijd tot winnaars gekroond zullen worden, maar onze grootheid zal pas tot uiting komen op momenten, waarop wij fier onze nederlagen gelaten kunnen verwerken en onszelf nieuwe moed kunnen inspreken. Het positief denken moet altijd bij ons prevaleren boven het sombere van de naargeestigheid.........’

Ziehier het leitmotif van Wati Deets, dat zijn sport(be)leven beheerst; de grondgedachte, waar hij zich standvastig aan gehouden heeft en die hij getracht heeft bij zijn pupillen tot Ahun eigen vlees en bloed’ te maken; de filosofie aan welke hij in de hoedanigheid van sportmanager op bijna fanatieke wijze metterdaad gestalte heeft gegeven, koppig somwijlen en met stoïcijnse gelijkmoedigheid.

‘Eigenwijs is hij’, zeggen sommigen, maar dat zal wel komen door zijn onwankelbaar geloof in de onwrikbare waarheid van de door hem geheiligde doelstellingen. Jaloezie kan soms vreten aan des mensenhart en sommigen die hiervan het slachtoffer worden, zijn vaker geneigd tot kwaadsprekerij, maar niemand vermag het simpele feit te verhelen, dat deze sportmanager een imposante sportcarrière achter de rug heeft die verre uitsteekt en schittert boven die van menig ander sportleider, bestuurder, trainer en/of scout; een sportcarrière waarmede velen uit deze en komende generaties zich zullen willen vereenzelvigen en die maakt, dat de man die zulks regardeert naar recht als identificatiefiguur naar voren geschoven behoort te worden.

Jeugd, studie enzovoort

Walter Samuel Frederik Deets aanschouwde het levenslicht te Paramaribo op de 20e van de maand oktober in het jaar 1936. Hij groeide op en bracht zijn jeugd door in de omgeving van ‘Tingi Uku’ (buurt Hogestraat, Timmermanstraat, Ladesmastraat),

[p. 19]

waarin ‘Poptjidyari’ (Samsonstraat, verbindingsstraat tussen de Zwartenhovenbrugstraat en de Ladesmastraat) het speelgebied en de trefplaats bij voorkeur was voor de jeugd van die omgeving.

Met vrienden als Kenneth Slijngaard, Benny Comvalius, Harold Ronde, Waldemar en Arnie Breeveld, Paulie Lieuw Kie Son en Humbert Boerleider (van de DC Herrenberg-padvindersgroep) beleefde hij een jeugd waarop menig jongen-van-nu jaloers zou zijn: spannend, vol plezier, solidariteit met vrienden, buurt- en schoolgenoten, mogelijkheden tot zelfontplooiing naar eigen aanleg. Van 1956-1958 was hij loodsleerling bij Haven en Loodswezen, waar een onomstotelijke discipline een preponderante vereiste was; van 1958-1960 Meteorologisch observer bij de Meteodienst te Zanderij, waar uiterste accuratesse hoog in het vaandel werd gehouden. In 1960 vertrok hij voor verdere studie naar Nederland.

In de periode 1960-1973 was hij in Nederland werkzaam bij de Dienst Grondbedrijf der Publieke Werken, Gemeente Amsterdam. In die tijd werd hij ook opgeleid tot bedrijfseconoom (M.O. Economie) aan het Instituut voor Sociale Wetenschappen in Den Haag en voltooide hij de journalistieke opleiding aan het Instituut voor Perswetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam. In het dagelijks leven - Wati blijkt voor sommigen een excentrieke figuur te zijn, wellicht omdat hij nooit zonder meer, zoals zovele anderen, zal huilen met de wolven in het bos - kennen velen hem slechts van horen zeggen en van naam als Directeur van de Stichting Blindenzorg Suriname (1 februari 1974 B 31 december 1996), als lid van de Bemiddelingsraad voor geheel Suriname, eveneens vanaf 1974 en sinds 1 januari 1997 PR officer van de Universiteit van Suriname.

Carrière als sportmanager

Wati Deets heeft al heel vroeg gekozen voor de atletieksport, eerst om deze zelf actief te beoefenen en later daarin organisatie en ontwikkeling te (helpen) brengen. In de eerste helft van de 50-er jaren was hij een onbetwiste uitblinker: bij de Muloscholenkampioenschappen (team Graaf von Zinzendorfschool) behaalde hij het semi-kampioenschap op de 100 meter en werd hij kampioen verspringen en op de 4 × 100 meter. In 1953 en 1954

[p. 20]

werd hij uitgeroepen tot ‘Atleet van het jaar’ van de DC Herrenberggroep (Groep III).

Als sportmanager trok zijn leiderschap de aandacht van de Surinaamse sportgemeenschap. Hij was:

1974-1976	Voorzitter sportvereniging NJANGO;
1975-1977	Voorzitter Sport en Vormingscentrum Blauwgrond;
1980-1989	Secretaris-Generaal Surinaamse Atletiek Bond.
1989-heden	Voorzitter Surinaamse Atletiek Bond.

Vanaf 1982 heeft hij zo goed als elk jaar in de hoedanigheid van Chef de Mission of Chef d=Equipe atletiekselecties begeleid naar internationale evenementen in Havanna, Caracas, Los Angelos, Bridgetown, Nassau, Rome, Seoel, Mexico-City, Tokio, Barcelona, Mar del Plata, Göteborg, Atlanta en Athene. Vanaf 1984 heeft hij bovendien de nationale atletiek federatie S.A.B op alle daarna volgende (zeven) tweejaarlijkse IAAF Wereld Congressen vertegenwoordigd. Ook heeft hij het Surinaams Olympisch Comité speciale afgezant, vertegenwoordigd op verschillende missies c.q. congressen, w.o. Guatemala City (1993) en Medellin (ODESUR 1997).

Onder zijn bezielende leiding zag SURATHLETICS, het orgaan van de Surinaamse Atletiek Bond, in 1983 het levenslicht. Tot 1990 heeft atletiekminnend Suriname van zijn pennenvrucht in dat tijdschrift kunnen genieten. Als mens heeft Wati Deets kritiek op zijn beleid nimmer geschuwd, noch heeft hij controle op zijn handelen als een daad van vijandschap ervaren. Met deze karaktereigenschappen heeft hij dan ook de handschoen, die een dissidentengroep van vier binnen de SAB hem toegeworpen had, opgeraapt en de bond met onverflauwde ijver verder geleid. Op 13 augustus 1998 oordeelde de rechter in kortgeding, dat het op de algemene leden-vergadering van 7 maart 1998 gekozen bestuur Wati Deets conform de Statuten het wettig bestuur van de SAB is en derhalve de onstatutaire vergadering van de dissidenten dd. 28 februari 1998 en de daarin genomen besluiten nietig zijn verklaard. Men hoeft het uiteraard niet altijd eens te zijn (geweest) met de stringente wijze waarop Wati Deets zo lang en onafgebroken, in weerwil van

[p. 21]

tegenslagen en belemmeringen (die hem juist schenen te sterken) aan het atletiek-gebeuren in ons land met vaste hand en onverflauwde toewijding leiding heeft gegeven. Maar niemand durft en kan de door hem bereikte resultaten en zijn overige prestaties op dit stuk loochenen of logenstraffen, dat hij voor deze tak van sport het hart op de juiste plaats heeft.

Overigens leggen de ontwikkelingen binnen de Surinaamse Atletiek Bond in de periode van zijn management onweerlegbaar getuigenis af van zijn succesrijke inspanningen. Behalve dat hij voor de S.A.B. de Good standing status bij de Internationale Atletiek Organisatie, de IAAF, verwierf en met de IOC Centennial Trophee (1994), alsook de IAAF Veteran Pin (1997) werd vereerd, zijn nog vele andere positieve verrichtingen op te sommen, die zowel organisatorisch als anderszins de atletieksport te onzent hebben doen opleven en die niet nagelaten hebben ver buiten Suriname op mondiaal niveau vruchten af te werpen.

Wie de tijd niet bespaart om hiervan kennis te nemen, zal evenals wij met trots, ontzag en waardering kunnen vaststellen:

‘Wati Deets: een erudiet sportmanager!’