Panopticum

[p. 26]

De gedeerde

Ik riep haar om het uur te deelen,
Zij kwam, het uur was overvloed.
En 't hart, bij de oudste zijner spelen
Vond zijn oorspronkelijken gloed.

Laat die ons, zei ze, zengend schenden,
Slechts de gedeerde is ongedeerd,
Die zich steeds van dit vuur afwendden
Zijn nooit gloednieuw, brandschoon gekeerd.

Zij sprak dat zoo niet uit, het stond
Bij haar geschreven in taal, beter
Dan welk geleerde in teekens vond.
Zij was die taal zelf, elk betweter

Zoo hij zien kon hoe zij daar lag
Voor 't venster en met zorgeloos lichte
Blikken over haar stad uitzag,
Zou zwijgende voor die taal zwichten.

En ik, betweter noch geleerde,
Beaamde wat zij zwijgend zei:
Slechts de gedeerde is de ongedeerde,
Door 't vuur gezengd, maar verder vrij.

[p. 27]

 

Wat zijn ons dan de schorre kelen,

 

Wereld, waarin uw haat uitwoedt!

 

Ik riep haar om het uur te deelen,

 

Zij kwam, het uur was overvloed.