Panopticum

[p. 8]

Jozef wakende

Het kind sliep en zijn moeder sliep.
De man, in het winternachtuur,
Meenende dat zij zachtjes riep
Stond op van zijn plaats bij den muur.
Maar zij sliepen beide en hij liep
Langzaam terug naar het flakkrend vuur.

Wierp hout bij, een tak, nog een tak.
En weer zittend gaand hoorde hij
Hoe fel buiten de wind opstak.
‘Al was alleen een stal maar vrij
Toch nog warmte en een onderdak,’
Dacht hij, plotseling bijna blij.

Het bitter en kwellend gevecht,
Geloof tegen twijfel, was uit,
Door de komst van het kind beslecht.
Uit het halfduister recht vooruit
Kwam van warm hooi de weeë lucht,
Van vee 't snuivend nachtgeluid.

Jozefs hoofd zonk. Niet slapen gaan,
Dacht hij nog en toen sliep ook hij.
Een ster bleef boven den stal staan.
En over de blinkende wei
Kwamen haastig de herders aan,
Schreden koningen naderbij.