Loontje komt om zijn boontje, of Het droevige slot der guiterijen van Hans-kijk-in-de-wereld

VI.

[p. t.o. 11]

 

[p. 11]

 

‘Waar nu naar toe,’ sprak onze Hans,

 

‘Wat zal ik nu beginnen,

 

Om, voor mijn daaglijksch onderhoud,

 

Een stukje brood te winnen?’

 

Daar leest hij in het Handelsblad:

 

Men had een' kok van noode,

 

Een' knappen kok, van zessen klaar,

 

Een' kok naar Fransche mode.

 

‘Kom,’ - zegt hij - ‘kom, daar ga 'k op af,

 

Of 'k wil geen Hans meer heeten;

 

Dan zal 'k eerst smullen, want ik ben

 

Een vriend van lekker eten.’

 

En een, twee, drie, ging onze Hans

 

Als kok zich presenteren;

 

Zeî dat hij alles koken kon,

 

Wat men maar woù begeeren.

[p. 12]

 

‘Nooit moet gij’ - leert men - ‘aan den disch

 

Die wijze spreuk vergeten:

 

Dat men slechts eet opdat men leev',

 

Maar geenszins leeft om te eten.’

 

Maar Hans verstond die les verkeerd,

 

Zoo wijslijk voorgeschreven;

 

Hij dacht, als menig lekkerbek:

 

‘Men leeft allen om te eten.’

 

Eens toen hij voor een groot diné

 

Een schildpadsoep moest maken,

 

Gebraden haas en varkensrib,

 

En andre lekkre zaken;

 

Toen ging hij eerst zijne eigen maag

 

Ter deeg en stevig vullen,

 

Zoodat er voor het gastental

 

Maar weinig viel te smullen.

 

‘Wat heb je, Hans!’ - zoo sprak zijn heer,

 

‘Mij daar voor kool gebakken?

 

Je kunt, en zonder tegenspraak,

 

Terstond je biezen pakken.’