In het land der wijsneuzen

[p. 9]

Het Geweer.

‘Daantje met je dollen kop,
Jongen, jongen, pas toch op!
Zet eens spoedig dat geweer
In den hoek der kamer neer!’
Daan deed niet wat moeder vroeg,
Riep, ‘ik ben nu oud genoeg!
Al die flauwe kinderspelen
Gaan mij op den duur vervelen,
Heusch, ik ben niet meer zoo klein
En ik zal voorzichtig zijn!’
Juist als Daantje gaat beginnen,
Komt de dienstmaagd statig binnen
En die draagt met groot gemak
In haar arm een schaal gebak.
Eensklaps, daar weerklinkt een knal,
Die Daan lang nog heugen zal
En de kogel, pief-peof-paf,
Vliegt op een der ruiten af!
Bij dit vrees'lijk ongeluk
Raakt de dienstmaagd van haar stuk
En laat al die oliebollen
Zoo mar naar beneden rollen,
Op en om het kleine kind,
Dat een huilpartij begint.
Kater Snor springt op de straat,
Vader weet van drift geen raad
En zendt Daan op staanden voet
Naar zijn bed, met grooten spoed.
- Daantje nam nu nimmermeer
In zijn handen een geweer.