In het land der wijsneuzen

[p. 8]

De Edelweisz.

Oom Christiaan ging ieder jaar
Een poos op reis met tante Saar,
En eens gebeurde het dat Bert
Door beiden meegenoodigd werd.
Ze reisden heel plezierig samen,
Totdat ze aan de Alpen kwamen,
Maar daar gebeurde spoedig al
Een allertreurigst ongeval.
Toen Bert alleen eens uit wou gaan,
Riep tante Saar hem even aan
En sprak, ‘Bert wil mij dit beloven,
Klim zonder gids toch nooit naar beven,
Je glijdt zoo licht, vóórdat je 't weet,
Pardoes naar onder in een spleet.’
En Bert zei, ‘zeker, tante Saar,
'k Beloof het u op handslag, daar!’
Maar - zooals al te vaak geschiedt -
De knaap hield zijn belofte niet,
Hij liep den naasten bergrug op
En naderde steeds meer den top.
‘Nu kan,’ dacht Bert, ‘het mij gelukken,
Wat mooie Edelweisz te plukken!
Ik zie nu juist zoo'n plantje staan
En haal het even daar vandaan!’
Maar nauwlijks heeft hij 't punt bereikt,
Waarop de mooie bloemstruik prijkt,
Of gillend stort hij naar beneden,
Doordat zijn voet was uitgegleden;
Bij 't vallen glijdt hij langs een tak,
Die haakt gelukkig in zijn pak
En Bert hangt daar een flinken tijd,
Tot eindlijk hem een gids bevrijdt;
Daarna heeft Bert zijn heele leven
Zoo'n dwaze daad niet meer bedreven,
Hij plukte voortaan van den grond,
Als daar een aardig bloempje stond.