In het land der wijsneuzen

[p. 4]

De gekraakte Daan.

‘Daan’, sprak moeder keer op keer,
‘'t Is het oude liedje weer -
Nooit doe jij de deuren dicht,
Foei toch, wat een naar gezicht;
En daarbij die tocht, die wind!
Denk toch eens, mijn lieve kind,
Gist'ren waaiden in één uur
Negen platen van den muur,
't Lampeglas is ook gesprongen.....
Pas toch beter op, mijn jongen!’
Maar - hoe moederlief ook smeekt
En hoe vader bromt en preekt,
Daan blijft doof aan beide ooren
En wil niet naar rede hooren.
Dit heeft alles woord voor woord
Bram, de timmerman, gehoord
En nu maakt dat slimme heer
Aan de deur een sterke veer.
Juist komt Daan daar aangeloopen,
Laat de deur natuurlijk open,
Maar, vóór hij naar buiten stapt,
Zit de veer al toegeklapt!
Bleek ziet Daantje als een doek,
Platter dan een pannekoek
En hij brult en jammert luid;
Eindlijk helpt men hem eruit,
En zijn ouders zeggen, ‘Daan,
Neem deez' les nu van ons aan -
Sluit voortaan met zorg de deuren,
't Zal dan vast niet meer gebeuren!’