Nieuwe liedekens (onder pseudoniem G. Hendrikssone)

[p. 63]

Begraven.

Begraven, 't is begraven,
waar zou ons kindjen zijn?
Ginds, boven stergewemel
in d'eindeloozen hemel,
ontlast van wee en pijn?

Neen, 't ligt hier onder de aarde:
ons kindjen is niet heen;
het geurt hier tusschen bloemen
het hoort zijn' naam nog noemen
en 't hoort ons droef geween.

Het kweelt hier met de vogels
hun' wonderzoeten zang;
dus laat, ons nimmer klagen,
om 't kindjen te behagen;
want 't maakt het toch zoo bang.

[p. 64]

 

En 't tuimelt in de stralen

 

der zon, het eeuwig licht,

 

zoet kussend als de winden

 

het bloeijend roosjen vinden,

 

zoo vindt het ons gezicht.

 

 

 

En 't duikelt in onze oogen

 

en 't leest er in ons smert.

 

Neen 't kindjen is niet henen,

 

't is niet van de aard verdwenen;

 

maar 't woelt hier in ons hert.