Nieuwe liedekens (onder pseudoniem G. Hendrikssone)

[p. 59]

Sneeuw.

Veel gesterrend sneeuwgewemel,
traagjens tuimelt ge uit den hemel,
als of u de scheiding speet;
boven spreidt ge treurig donker,
dooft het vrolijk zongeflonker,
onder siert uw wit tapeet
alles in den tooi der schoonen,
wie nog maagderoozen kroonen
in der onschuld nevelkleed.

Soms verwekt uw komst ook zuchten,
de arme vogels doet ge vlugten,
vaak ook van gebrek vergaan;
maar voorzienig als een moeder,
zorgt ge dan voor later voeder,
hoedt voor koude 't kiemend graan
dat, verwarremd door uw dekking,
ééns tot ieders lust verwekking,
heerlijk zal te rijpen staan.

[p. 60]

 

Velden, bergen, straten, daken,

 

hut, paleizen dekt uw laken

 

prachtig, zonder onderscheid.

 

Lacht de zonnegloed daarover,

 

met zijn lieflijk lichtgeloover,

 

door uw rein geglim verleidt,

 

ziet men in uw' tintling zweven,

 

als een beeld vol lust en leven,

 

't ideaal der menschlijkheid.

 

 

 

Menschlijkheid, gij, deugdenwelle,

 

spreid u, als de sneeuw, zoo helle,

 

over ouderdom en jeugd;

 

over heerschers, over slaven,

 

over boozen, over braven,

 

liefdewaardig en vol vreugd.

 

Daal nu uit den reinen hoogen,

 

worde elk door uw schoon bewogen

 

en door uwen dienst verhengd.