Nieuwe liedekens (onder pseudoniem G. Hendrikssone)

[p. 55]

Herfstlied.

Wat is 't een jolig leven,
bij 't boersche blij gezang en scherts,
te gaan door veld en dreven,
wanneer de milde herfst
de wijde karren rijk bevracht
met garven, granen, halmen;
terwijl in wedstrijd galmen
en bosch en weide en gracht.

Een wagen komt gereden
waar, tusschen 't geurig vlokkig hooi,
een meid ligt nêergegleden
zoo wulpsch, zoo los, zoo mooi.
Een jonge boer, door 't werk gesterkt,
leidt 't paardt, blikt schuw, doch geerne
naar 't meisjen, schalksche deerne,
die doet of ze 't niet merkt.

[p. 56]

 

Doch vóór de grijze winter

 

zijn ijzig laken nederspreidt,

 

is 't feest in 't dorp, men bindt er

 

den jongen met de meid.

 

En als de herfst een huwlijk sluit,

 

dan schiet er, naar gewente,

 

op 't einde van de lente

 

een teeder bloempjen uit.

 

 

 

zoo droom ik, blijde droomer;

 

doch dwalens moê zoek ik naar rust,

 

en 'k loop waar men den roomer,

 

den vollen roomer lust.

 

Want waar de herfst in weelde glanst,

 

't is 's nachts in de taverne,

 

terwijl de dood ten scherne

 

op 't kerkhof 't dwaallicht danst.

 

 

 

Daar is 't een jolig leven

 

een boerenscherts, een klingelklang,

 

daar kan de ziele zweven

 

op tabakrook en zang.

 

En spreekt ge een meid van minnelust,

 

dan zegt het snoeprig bekjen:

 

‘Een zoentjen maakt geen vlekjen,

 

't is herfst, sa drinkt en kus!.’