Nieuwe liedekens (onder pseudoniem G. Hendrikssone)

[p. 47]

Af en aan.

't Was af, 't was af, 't was bijster af:

het vrijen was gedaan,

het meisjen zat in 't kamerkijn
met wangen bleek als maneschijn,

verzilverd door 't getraan.

ze zat daar droomloos, droef en paf:
soms steeg een zucht als uit een graf,
zoo bang zoo dof uit haar gemoed: 't is af!

‘Een woord, een woord, een minlijk woord

verkrijgt hij nimmer meer!

Dus riep ze in eens in wrevel uit:
‘'k veracht hem den verwaten guit,

die spot met trouw en eer!

Mijn hertjen hadt ge nooit gehoord,
en tongjen waart ge steeds verstoord
geweest, dan had hij nooit gehad: een woord.’

[p. 48]

 

Hij komt, hij komt, de vrijer koomt.

 

wat toch de meid bewoog?

 

ze vliegt naar 't deurken, heft de klink;

 

hij kijkt, ze schiet een' vuur'gen wenk

 

uit 't helder diepblauw oog;

 

terwijl het van heur lipkens stroomt,

 

zoo zacht gelijk de minne droomt,

 

en 't heet verlangen smachtend zucht: ‘o koomt!.’

 

 

 

't ls aan, 't is aan, 't is weêrom aan,

 

het gaat zijn' ouden gang.

 

Hij zag naar heur en zij naar hem,

 

ze omarmen zich in liefdeklem.

 

Geen nachtegalenzang

 

klinkt blijder, wijl heur laatste traan

 

verging met 't honigzoet vermaan

 

van hem in 't vreugdevol geroep: 't is aan!

 

 

 

Gespeelkens, dit is vaak 't refrein

 

van vele jonge luî.

 

Dus, knaapjen, maak het niet te grof,

 

en, meisjen, wees niet kort van stof,

 

geeft 't twisten steeds den brui.

 

Want, vriendjens, 't mallen is zoo klein

 

van geest, de ware liefde is rein

 

en mild en warm als gulle zonneschijn.