Nieuwe liedekens (onder pseudoniem G. Hendrikssone)

[p. 44]

Zomer.

In de verte baden

wolken aarde en lucht;

drommen, myriaden

diertjens vol genucht,

krielen, kruipen, vliegen,

gonzen, dartlen, wiegen,

wentlen in drolligen wuftigen dans,
Door den bezielenden tintlenden glans.

Bloemen aller kleuren

staan zoo rein en kuin,

sieren en begeuren

veld en woud en tuin;

groeijen, bloeijen, welken,

Maar uit hunne kelken

sproeijen, als uit een vrouwlijke borst,
sappige vruchten voor honger en dorst.

[p. 45]

 

Vogels tjilpen, zingen

 

heele dagen lang,

 

nestlen, broeijen, springen

 

heele nachten lang!

 

Fluistren van de minne,

 

zoete heilbodinne,

 

bronne van zalig genot en van deugd,

 

prikkels des levens der lustige jeugd.

 

 

 

't Meisjen, 't lieflijk meisjen,

 

dat ik nooit vergeet,

 

loopt, zoo menig reisjen,

 

't aangezicht in zweet;

 

om het af te droogen,

 

vrienden, 't is geen logen,

 

heeft ze geen doekjen van sits of katoen,

 

Maar van heur vrijer een' smachtenden zoen

 

 

 

Alles is bevangen,

 

open splijt de grond;

 

alles hijgt zoo bang, en

 

sissend als een lont,

 

bliksemt 't vuur naar onder,

 

raatlend rolt de donder...

 

Doch na het barnen van 't woeste gevaar

 

schittert de hemel zoo blauw en zoo klaar.

 

 

[p. 46]

 

zoo is nu de zomer,

 

gloed en weelde en spoed!

 

't is geen zachte droomer

 

teeder van gemoed,

 

op zijn brandend wezen

 

staat er niets te lezen,

 

niets van 't verleden, en niets van 't verschiet,

 

smaakt dan 't genot dat hy heden u biedt.