Nieuwe liedekens (onder pseudoniem G. Hendrikssone)

[p. 38]

Lentelied.

Nu laat ons zingen 't lentelied,
wij boeren en boerinnen,
de winter houdt ons langer niet
aan 't zwinglen, hasplen, spinnen.
Naar buiten, de lucht is gezond,
het leven krioelt uit den grond.

Hopsasa, falala!

sa lustige boeren, boerinnen,
aan 't werken en zingen en minnen.

Het is wat anders in het veld
dan aan den haard te zitten,
waar frisscher 't bloed door de aders snelt
bij 't ploegen, zaaijen en spitten.

[p. 39]

 

Zoo 's morgends uit 't beddeken gauw,

 

vóór 't bloemeken lept den dauw.

 

Hopsasa, falala!

 

sa lustige boeren, boerinnen,

 

aan 't werken en zingen en minnen.

 

 

 

Des noenens neemt men zachte rust,

 

waar bloeit het fier meiliefken;

 

en waar 't viooltjen 't rijsjen kust,

 

daar kust de vrijer zoet liefken.

 

Dan wispert een vink in de weî:

 

de liefde verjongt met de mei.

 

Hopsasa, falala!

 

sa lustige boeren, boerinnen,

 

aan 't werken en zingen en minnen.

 

 

 

Des avends is het werk gedaan,

 

dan koomt de stond van scheiden

 

der bloemen, vogels, wijl de maan

 

stil lacht op velden en weiden.

 

Fijn meideken zegt den gezel,

 

beduidend een smachtend: slaap wel.

 

Hopsasa! falala!

 

sa lustige boeren, boerinnen,

 

aan 't werken en zingen en minnen.

 

 

[p. 40]

 

Dan rolt de nacht zijn' mantel uit,

 

gestikt met gouden vonken;

 

zoo heimlik dwaalt door 't slapend kruid

 

de minne droomend en dronken.

 

Wat bist du verleidend en lief,

 

du lente, du hertekens dief.

 

Hopsasa, falala!

 

sa lustige boeren, boerinnen,

 

aan 't werken en zingen en minnen.